Biksembezoek Parijs - Main contents
Een regenachtige donderdag, begin oktober. Het is bijna twaalf uur en wij vertrekken van Rotterdam Airport. De premier, ikzelf, drie ambtenaren en twee beveiligers. Om tien voor één landen wij op een klein militair vliegveld ten zuiden van Parijs. Daar staat de Nederlandse ambassadeur ons op te wachten. Wij stappen meteen in de klaarstaande auto’s en onder politiebegeleiding rijden we naar het centrum van Parijs. Onderweg zien wij dat de oude Renaultfabrieken van Boulogne-Billancourt worden gesloopt. Automobilisten en motorrijders reageren gelaten op de zoveelste officiële stoet tijdens het Franse EU voorzitterschap en gaan gedwee aan de kant. Het is ook nog rustig op de weg. Zo rustig, dat wij te vroeg dreigen aan te komen op het Elysée, de residentie van President Sarkozy. Een extra rondje via Place de la Concorde biedt uitkomst.
De auto met de premier en de ambassadeur kan doorrijden tot aan de trappen van het Elysée, de rest van de delegatie moet de binnenplaats te voet oversteken. Net op het moment dat wij dat doen, gaan de hemelpoorten wijd open en ondergaan wij een stortvloed van regen en hagel. Daar sta je dan in je nette pak. President Sarkozy begroet Balkenende hartelijk en wij lopen meteen achter hen aan via een zijkamer naar de eetzaal. Iedereen zoekt zijn naambordje en schuift aan, ik zit links van de premier, rechts zit de tolk. Tegenover mij zit mijn Franse collega en vriend Jean-Pierre Jouyet, naast hem Sarkozy met aan zijn andere zij een tolk. Onze premier zit er keurig droog bij, de rest van ons met kletsnatte haren en de hagelstenen nog op onze schouders. Wat zou dit een mooie foto opleveren! Ik overweeg even mijn mobieltje uit mijn binnenzak te halen en snel af te drukken, maar besluit het decorum niet te verstoren.
Sarkozy steekt meteen van wal over de bankencrisis en de noodzaak van afstemming tussen alle EU landen over de maatregelen die wij willen nemen. Hij spreekt Frans en de tolk die rechts van onze premier zit fluistert de vertaling meteen in diens oor. Zo gaat er geen tijd verloren. Andersom gaat het ook zo, Balkenende spreekt Nederlands en dat wordt aan de overkant van de tafel meteen vertaald, maar dan wel hardop, anders kan de rest van de Franse delegatie het niet volgen. Er is grote mate van overeenstemming tussen beide delegaties. Sarkozy valt weer op door zijn on-Franse directheid en zijn heldere taalgebruik. Zou bijna Nederlander kunnen zijn. Hij schetst het Europese speelveld, de Franse wensen, die visie van Duitsers en Britten en het pad om te komen tot afspraken tijdens de Europese Raad van 15 oktober. Premier Balkenende maakt duidelijk wat de Nederlandse positie is, waar wij op het zelfde spoor zitten als de Fransen en waar de verschillen mogelijk te vinden zijn. Onze standpunten komen in hoge mate overeen met de Franse visie. Dat is niet zonder belang, want vaak worden onze twee landen als tegenpolen gezien. De ervaring leert dat als Frankrijk en Nederland samen optrekken, dat altijd invloed heeft op de positie van andere landen. Zij zien zo namelijk dat er kennelijk natuurlijke tegenstellingen zijn overbrugd en zoeken dan naar mogelijkheden om voor de eigen visie binnen die spanningsboog ook een plekje te vinden. Niet zelden wordt zo de basis gelegd voor een Europabreed akkoord.
Onder het werken wordt er ook gegeten - en niet andersom. De mensen van het Elysée zijn hier perfect op ingespeeld: gerechten worden snel geserveerd, snel weer afgeruimd, glazen discreet gevuld. Allemaal bijna geruisloos. Wijn wordt wel geschonken, maar nauwelijks gedronken. Hetgeen bijna misdadig is, als je de kwaliteit van het gebodene ziet. Binnen een uur zijn er drie gangen gepasseerd en hebben wij een breed scala aan onderwerpen besproken die in de komende maanden de Europese agenda zullen bepalen, van het Verdrag van Lissabon, tot de situatie in Georgië, tot het klimaatbeleid. Tijd voor koffie. De eetzaal is van bescheiden omvang, maar prachtig empire ingericht en grenst aan een kleine tuin die opvalt door zijn eenvoud. Zou zomaar een Nederlandse achtertuin met een klein grasveldje kunnen zijn. Een herfstzonnetje kleurt het natte gras adembenemend groen.
Na het tweede kopje koffie worden er conclusies getrokken, afspraken gemaakt en verlaten wij de tafel. President Sarkozy begeleidt ons naar de uitgang en neemt afscheid. Rechts van het bordes staat de verzamelde pers, die kort te woord wordt gestaan door premier Balkenende. Wij stappen weer in onze auto’s en binnen een half uur vliegen we alweer in noordelijke richting. Ons wordt nog een prachtige blik gegund op het centrum van Parijs. Aan boord evalueren wij de gesprekken en maken afspraken over hoe wij er vervolg aan geven. Onze mensen weten dan meteen waar zij mee aan de slag moeten. Wij zijn net op tijd weer in Rotterdam om in de auto het journaal van vier uur te kunnen horen.