Hoe één handtekening Europese samenwerking frustreert - Main contents

Bizar eigenlijk dat één presidentiele handtekening de zaak kan ophouden en dat terwijl het Tsjechische Parlement al democratische goedkeuring heeft gegeven aan het Verdrag van Lissabon. Dat toont het zwakke democratisch gehalte van de Tsjechische democratie, maar daar zijn we wel aan overgeleverd. Een realiteit van ons model van Europese samenwerking van lidstaten met eigen bevoegdheden. We kiezen niet voor een Verenigde Staten van Europa. Wat mij betreft houden we aan die keuze vast. Behoud van eigen identiteit, culturele veelkleurigheid en bevoegdheden over zaken van nationaal en regionaal belang wegen zwaar. Maar - het moet gezegd - het heeft wel zijn prijs. Het is bijna niet uit te leggen dat het institutionele gesoebat zo lang duurt. Dat geeft het beeld van een Europa dat niet vooruitkomt en dat kunnen we niet hebben, zeker niet in tijden van economische- en financiële crisis. Zeker voor een land als Nederland, dat voor welvaart en werkgelegenheid zo afhankelijk is van (Europese) import en export, zal Europese daadkracht nodig zijn om uit die crisis te komen: strijd tegen protectionisme, een open interne markt en finaciëel toezicht op Europese schaal. Ben ik somber? Geenszins want de Europese geschiedenis toont aan dat er altijd weer een oplossing komt. Die handtekening gaat er dus wel komen. Dan zal snel de strijd om de poppetjes losbarsten (altijd publicitair interessant!) en zal begin volgend jaar de nieuwe Europese commissie aan de slag gaan. Ben ik somber? Toch wel, want burgers hebben toch al moeite met positieve gevoelens over Europese samenwerking en dit gedoe zal er zeker niet toe leiden dat Europese samenwerking meer gaat leven in de harten van mensen. En dat is juist hard nodig om het draagvlak voor Europese samenwerking te versterken.