Maar let op de kleine lettertjes - Main contents

De dag begint met applaus, voor de Koreanen. Seoul heeft vlak voor de vergadering haar CO2 reductiedoel aangekondigd. Dertig procent. Dat klinkt kolossaal, maar let op de kleine lettertjes. Het gaat om toekomstige groei. Iedere procent dat de Koreaanse economie groeit, groeit de uitstoot mee - maar dan wel dertig procent minder dan nu het geval is.

De rijke landen moeten hun absolute nationale emissie terugdringen. Minder meer versus minder. Zo zit de hele systematiek ook in elkaar. De rijke landen moeten uitkomen op netto 25 tot 40 procent minder CO2. De ontwikkelingslanden, waaronder opkomende economieën als China en Korea, moeten hun groei ‘afplatten’: groei realliseren met 15 tot 30 procent minder CO2.

Pittiger

Hoe dan ook, het was een applausje waard. “Vandaag Korea, gisteren Brazilië en Indonesië. Dat gaat lekker, ik stel voor dat we nog een paar dagen blijven zitten”, grapte de voorzitter. Daarna werd het pittiger. De juridische fijnslijpers gingen er eens lekker voor zitten. Hoe moet het nu verder met het good old Kyoto protocol? Hier zit Europa tussen the devil and the deep blue sea. Dat zit zo. Europa zit vast aan Kyoto, waarin staat dat ontwikkelde landen in december 2009 nieuwe reductiedoelen stellen. Ontwikkelingslanden hechten erg aan Kyoto. Deels omdat het een lakmoesproef is of Europa zich aan z’n afspraken houdt. Maar ook deels omdat Kyoto geen enkele verplichting oplegt voor de ontwikkelingslanden en de opkomende economieën.

De VS kan zich veroorloven de schouders erover op te halen. Zij hebben Kyoto in de prullenmand gegooid in 2001. Het zal ze verder een zorg zijn. Daarom heb ik ook duidelijk gezegd dat wij ons aan Kyoto houden. We gaan niet op één been lopen. De kunst is om een nieuw Kopenhagen akkoord te krijgen dat de goede dingen voor de ontwikkelingslanden uit Kyoto voortzet, de China’s en India’s van deze wereld tot klimaatacties dwingt en ook nog eens de Amerikanen meeneemt. Dat wordt een diplomatiek huzarenstukje.

Het goede nieuws is dat iedereen uitspreekt dat het uitwerken van de juridische details na het akkoord van Kopenhagen niet eindeloos mag voortduren. Er lijkt consensus te ontstaan dat een verdragtekst binnen eeen half jaar na Kopenhagen rond moet zijn. Premier Rasmussen sprak dat nog eens duidelijk uit.

Onderhandelen

Ondertussen zien we een heel nieuw probleem op ons afkomen. Kunnen we de kermis wel aan die over drie weken dreigt? Een rondje gisteren aan tafel bij het diner leerde dat ieder land in het kielzog van de onderhandelaars een enorme stoet van parlementariërs, ngo’s, verslaggevers, lokalen politici en zakenlui meeneemt. Iedereen doet natuurlijk zijn eigen, belangrijke werk. En ik schenk iedereen graag mjn aandacht. Nu maar hopen dat ik nog genoeg tijd overhoud om te onderhandelen.