Klein bureaucratisch leed in Luanda - Main contents
Dag één van de Joint Parliamentary Assembly for the ACP and the EU en het is weer eens bewezen. Parlementariërs zijn net mensen. Het gesprek van de dag was niet de haast schunnig optimistische speech van Angola's president Dos Santos (“opwarming van de aarde heeft mijn grootste aandacht”, “de vrijheid van meningsuiting wordt gerespecteerd in Angola” en “de sociale ongelijkheid slinkt”). Het was evenmin de nieuwe wet in Uganda waardoor de doodstraf dreigt voor homoseksuelen en gevangenisstraf voor burgers die niet klikken over homo's in hun omgeving. Nee, talk of the day was de ondoordringbare Angolese bureaucratie. Bijna elke Europarlementariër was een uurtje of drie opgehouden op het vliegveld voor het maken van een identificatiebadge. De apparatuur was stuk, maar dat wilden de ambtenaren niet toegeven.
Vanochtend om acht uur begonnen de onderhandelingen over een klimaatresolutie. Mijn pakkie-an, aldus de taakverdeler van de Groene fractie. Maar ja, hoe te onderhandelen zonder een badge? Het draaide allemaal om de badge. Ik had geluk, geen idee waarom, maar ik was de eerste die ochtend en stond na tien minuten weer buiten met het begeerde kleinood. Enkele uren later stond een groene collega nog te briesen. Ja, ze had ondertussen een badge, maar het bleek dat de makers ervan eigenlijk geen idee hadden wie er tot de parlementariërs, tot de staf of tot een NGO behoorden. Tip voor de NGO's: strak gezicht trekken en volhouden dat je delegada/delegado bent. Dan kom je overal binnen.
Ondertussen lijken de kinderziektes overwonnen. Ik weet zowaar dat ik vanavond ben uitgenodigd door zijne excellentie de voorzitter van het Angolese parlement. Een dineetje met z’n heleboelen.
We kunnen dus aan het werk. De Groenen vragen dezer dagen aandacht voor landgrabbing, het opkopen van landbouwgrond in Afrika door overheden van buiten. Landen als Saudi-Arabië en China zoeken vruchtbare grond om voedsel voor de eigen bevolking te verbouwen, of gewassen voor biobrandstoffen. Daarmee worden boeren in Afrika van hun land verdreven. De voedselvoorziening van de eigen regio wordt erdoor bedreigd. Een zeer gevaarlijke trend waar de internationale Voedseltop vorige maand zijn vingers niet aan durfde te branden.
Eurocommissaris Karel de Gucht, nu nog van Ontwikkeling maar straks van Handel, beloofde vandaag dat hij bij het wisselen van zijn pet de arme landen niet zal vergeten. Hij zal heus eerlijke onderhandelingen voeren over de economische partnerschapsakkoorden met ontwikkelingslanden. Hij werd daarnaar gevraagd door Louis Michel, op zijn beurt weer de voorganger van De Gucht, nu voorzitter van onze Assembly. Ik wil het graag geloven, maar de beide Belgische liberale heren hebben niet echt een goed trackrecord op eerlijke handel.
En Dos Santos? De president is na zijn speech weer vertrokken. Hij wenste ons een fijne tijd. Dat we maar van de gastvrijheid van zijn land mogen genieten en veel gewone burgers zullen ontmoeten. Tja, wanneer? Morgen misschien, als we een van zijn huisvestingsprojecten mogen bezoeken. Nieuwe huizen op plekken in Luanda waar tot voor kort de krotjes stonden van veel gewone Luandezen. Die staan nu op straat.