Het regeerakkoord, Bert en Ernie en Gospels in Londen - Main contents

Het regeerakkoord is vorige week gepresenteerd. Onder het motto 'Samen werken, samen leven' zijn CDA, PvdA en ChristenUnie het eens geworden. Nog nooit had Nederland een regering van deze combinatie, maar in het regeerakkoord staat niettemin bol van vertrouwde concepten en gedachten. Balkenende, Bos en Rouvoet lijken vooral rust te willen uitstralen. Voor een aantal onderwerpen lijkt me dat inderdaad een goed plan, maar op andere issues is dat zeer onverstandig. Ook in deze blog aandacht voor het bezoek van Eurocommissaris Barosso aan Den Haag, Gospels in Londen en de campagne voor de provinciale statenverkiezingen.

Wat is goed, wat is slecht?

Toegegeven, er staat ook veel goeds in het regeerakkoord dat er nu ligt. Ik ben blij met de milieuparagraaf. Ze stellen hoge ambities voor klimaat en schone energie. Ook willen ze 2% energie besparen, per jaar. Dat is heel veel, en is gebaseerd op een voorstel dat ik anderhalf jaar geleden heb ingediend. Ik kan daar dus alleen maar blij mee zijn. Ook is het mooi dat ze fors investeren in oude stadswijken. En natuurlijk ben ik zeer content met het generaal pardon voor asielzoekers. Nog meer goed nieuws: er wordt redelijk goed geïnvesteerd in onderwijs. D66 wil welliswaar 2x zoveel investeren dan dit kabinet nu doet, maar het nu uitgetrokken bedrag is in ieder geval méér dan bijvoorbeeld het CDA had uitgetrokken in hun verkiezingsprogramma. Allemaal prima, dat moeten we ook gewoon zeggen.

Maar vele andere zaken zijn niet zo positief. Zo is bijvoorbeeld het poldermodel weer terug; het idee dat niet de politiek, maar allerhande belangenorganisaties de belangrijke besluiten moeten nemen. Dat lijkt prima, maar dat is het niet. Immers: die vakbonden vertegenwoordigen slechts een beperkt deel van de bevolking. Nog erger is dat ze soms meer uit zijn op lijfsbehoud dan met het oplossen van problemen. Interessant is bijvoorbeeld dat de onderwijsvakbonden op dit moment zeer tegen een parlementair onderzoek zijn naar de onderwijshervormingen van de afgelopen 20 jaar. Misschien wordt dat ingegeven door de vrees dat ook hun positie onder de loep wordt genomen. Tuurlijk, samenwerken met belangenorganisaties is goed, maar uiteindelijk moet de politiek ook zelf knopen durven door te hakken. Dat is hard nodig, bijvoorbeeld in de sociale zekerheid en in de gezondheidszorg. Vooral in de woningmarkt moet er ook gesaneerd worden. Maar de hypotheekrenteaftrek wordt niet aangeraakt. Te link, denkt het CDA. En echt een goede oplossing voor de vergrijzingsproblematiek is er ook niet. Nederland wordt steeds ouder, en wie gaat er betalen voor de voorzieningen? CDA, PvdA en CU zetten nu in op een warrig systeem van heffingen en bonussen voor mensen die langer willen doorwerken, maar er gebeurd niets structureels. Da’s een echte gemiste kans. Vast weer te link, denken ze gedrieen, word je niet populair van bij de vakbonden. Tja, mogelijk. Maar het is wel hard nodig. Veel wetenschappers en instituten hebben overigens becijferd dat het plan van D66 veruit het beste is: verhoog de pensioenleeftijd heel geleidelijk (elk jaar met één maand, gedurende 24 jaar) naar 67. Erg eenvoudig, en zeer effectief. Maar, nee hoor. Nu sukkelen we door.

Ethische onderwerpen

En dat zijn er ook de ethische onderwerpen. Op het eerste gezicht lijken de standpunten van het nieuwe kabinet mee te vallen. Zaken als abortus, euthanasie en homohuwelijk worden niet teruggedraaid. Maar bij nadere beschouwing zie je dat er meer aan de hand is. De eisen worden stricter bij abortus, bijvoorbeeld. Denkt de regering nu echt dat daardoor mensen minder abortus gaan plegen? Ik zou zeggen: laat de drempel laag zijn, zodat vrouwen en meisjes zich altijd welkom voelen om open over hun probleem te praten. De duimschroef aandraaien kan we eens contraproductief werken. Bij het homohuwelijk is er ook iets geks aan de hand. Ambtenaren van de burgerlijke stand die bezwaar hebben tegen homo’s die trouwen, mogen weigeren om het huwelijk te sluiten. Het is toch raar om nieuwe ambtenaren aan te nemen die de wet niet willen uitvoeren? Da’s toch gek. Sinds wanneer mogen ambtenaren ‘shoppen’ in de wet? Ook is het nieuwe kabinet bang voor nieuwe technologie. Stamcelonderzoek is zeer belangrijk om ziektes te bestrijden (ziektes als Alzheimer bijvoorbeeld), maar CU en CDA hebben met succes het verbod op dit onderzoek verlengd. Zonde.

‘Samen werken, samen leven’

Elk kabinet heeft tegenwoordig ook een motto. Paars had ‘Werk, Werk, Werk’ en Balkenende II had ‘Meedoen, Meer werk, Minder regels”. Dit kabinet heeft als motto ‘Samen werken, samen leven’. Ik moest onwillekeurig aan Bert en Ernie van Sesamstraat denken. Die hameren ook altijd zo op ‘Samenwerking’. Dat is overigens een prima pleidooi van deze mannen; ik ben ook erg voor ‘samenwerken en samenleven’. In de beeldvorming is het nieuwe kabinet door sommigen al als een ‘jaren vijftig’ kabinet neergezet: een beetje stoffig en met een te braaf motto. Ik vind het eerlijk gezegd nog iets te vroeg om dat in zijn algemeenheid te stellen. Een motto is immers altijd een beetje lullig. En nogmaals: het kabinet brengt ook goed nieuws en ik zie dat Bos, Rouvoet en Balkenende ook er echt iets van willen maken. Bij de presentatie van het regeerakkoord stonden de heren in ieder geval te glimmen van trots en dat is ze ook gegund. Herman Wijfels heeft als matchmaker goed werk geleverd. Tijdens het debat over de afronding van de onderhandelingen zei D66 het zo: “Drie heren hebben elkaar de liefde verklaard, en gelukkig had Wijfels géén gewetensbezwaren om hen in de echt te verbinden.”

(Zijn Bert en Ernie eigenlijk ooit getrouwd?)

Oog in oog met Barosso

Vorige week donderdag was de voorzitter van de Europese Commissie in Den Haag. Hij sprak de Tweede Kamer toe in de oude zaal van het Kamergebouw. Natuurlijk stond de toekomst van de Europese Grondwet hoog op zijn prioriteitenlijstje. Hij riep Nederland op om zo actief mogelijk deel te nemen aan het debat over de toekomst van Europa. De aanwezige kamerleden lieten zich dat niet tweemaal zeggen, en stelden Barosso diverse vragen of hielden hun visie van Europa voor. Ook ik nam het woord. Ik wees hem op het EURENEW-initiatief dat ik samen met een aantal kamerleden uit verschillende landen heb genomen. Een bode van de Tweede Kamer overhandigde hem vervolgens een persoonlijke brief van mij aan hem, met een toelichting over het initiatief. Alexander Pechtold en ik zaten daarna in spanning te kijken of hij mijn brief uiteindelijk in zijn tasje deed. Dat deed hij uiteindelijk. Wil je het initiatief voor meer schone energie in Europa ook steunen? Klik hier.

Gospels in Londen

Anderhalve week geleden was ik in Londen. Vorige week maandag moest ik bij een conferentie over schone energie zijn, maar ik vloog de vrijdag ervoor al naar Engeland om het weekend er door te brengen. Ik ben namelijk Londen-freak. Ik hou van die stad. Het is er fantastisch. Ik probeer er minstens twee keer per jaar een paar dagen heen te gaan. Wat me zo aantrekt in Londen is dat de dichtbijzijnde plek is waar je 'de wereld' voelt. Omdat Engeland zo'n groot land is, de engelse taal door zoveel wereldburgers gesproken wordt en waar de politiek ook zo nauw verweven is met de Amerikaanse, heerst er een voortdurende urgentie. Het theater, de boeken, de nationale politiek- het heeft allemaal belang op wereldschaal. Dat voel je ook als je bijvoorbeeld in New York of Washington bent. Het besef: hier gebeurt het. In Brussel, Den Haag of Amsterdam is dat al een stuk minder. Daarnaast is Londen erg mooi. ik hou van Trafalgar Square, van de parken en paleizen. Anders dan parijs (waar ik niet zoveel aan vindt) is het echter veel knusser en menselijk.

Ik ben zaterdag door de stad gaan lopen, boekjes gekocht en 's avonds naar een toneelstuk geweest. In 'The Old Vic' speelde 'The Taming of the Shrew' van William Shakespeare. Aardige voorstelling. Een van de jonge acteurs, Joe Flynn, herkende ik van de film 'Kruistocht in Spijkerbroek'. Die avond toch diep in de nacht ook uit geweest in het bruisende centrum van Londen. Daar onmoette ik een aantal Brazilianen die me uitnodigden om de volgende dag naar 'The Church' te gaan, een soort kerkgemeenschap in Londen. Ik besloot de volgende dag mee te gaan. Nieuwsgierigheid. Het was fascinerend. Een musicaltheater in het centrum van de stad (waar normaal de rockopera 'We Will Rock You'van Queen speelt) was voor de zondag geheel omgebouwd tot kerk van de Hillsong groep. Op het podium stonden hippe jonge mensen te zingen, op overwegend goede muziek, en de zaal was gevuld met zo'n 1000 eveneens jonge en hippe mensen die met de handen in de lucht meezongen met de religieuze liedjes. Ik ben zelf niet religieus, maar het had wel wat. Het was sowieso ontroerend om zoveel jonge mensen te horen zingen. Na afloop van de dienst hoorde ik dat op deze zondagen er maar liefst 3 diensten zijn waar telkens zo'n 1000 man op afkwamen. Opvallend was ook dat er veel immigranten waren en buitenlandse studenten. Met de brazilianen ging ik nog wat koffie drinken in de uitgaanswijk Soho en ze vertelden me over hun leven in Londen. Ze waren vanuit Brazilie naar Engeland gekomen om te studeren of te werken. Ze vertelden dat het een hele cultuurshock was: alles gaat zo snel, het eten is anders, waar vind je werk? Maar met steun van andere immigranten kwamen ze er bovenop. Sommigen kwamen uit kleine stadjes en waren, net als ik, gefascineerd door het idee dat ze zich op een plek bevonden waar het gebeurt. Waarom die kerk, vroeg ik? Daar ontmoeten mensen vanuit verschillende landen elkaar, zeiden ze. "En ze zijn daar niet zo streng." Het was volgens hen een kerk waar vooral gezongen werd, en waar het geloof mensen niet regels wil opleggen, maar vooral wil inspireren.

Ach, geef me meer van dit soort kerken: wél inspireren, maar niet opleggen!

De zoveelste campagne zwelt weer aan

Over een klein maandje is het 7 maart en dan zijn er verkiezingen voor de provinciale staten. Inmiddels zijn de posters al weer van de persen gerold, zijn de emmers lijm weer gevuld en wordt mijn agenda steeds meer bepaald door deze verkiezingen. Afgelopen weekend was ik bijvoorbeeld in De Bilt en in Almere. Onder meer om op te komen voor beter Openbaar Vervoer. In De Bilt kregen we uit handen van oud vice-premier Els Borst een warme kop koffie. Geen overbodige luxe bij dit weer, waarbij je handjes soms van je polsjes lijken te vriezen. Ik vraag me inmiddels af waarom de meeste verkiezingen altijd in de winter of in de diepe herfst worden gehouden. Maargoed, kop in de wind, kraag omhoog en recht zo die gaat!