Dagboek Kopenhagen/woensdag: waar gebeurt het? - Main contents

Hoe ziet het strijdperk van deze klimaatconferentie eruit? Op het eerste gezicht als een willekeurige overbevolkte beurs: de gebouwen van het Bella –het grootste beurs- en congrescentrum van Skandinavië- hebben veel weg van de Utrechtse Jaarbeurs, maar dan gelegen in de troosteloze modderige bouwput van een voorstad in aanbouw. Natuurlijk aangevuld met een zee van tijdelijke tochtige paviljoens, verbonden door corridors die omgeven zijn door toiletwagens, aggregaten en heteluchtkanonnen.

Verschil: bij een beurs staan de rijen voor de kassa, hier voor de accreditatie en de security checkin. Die rijen vielen trouwens heel erg mee, maar voordien hadden we al anderhalf uur buiten staan wachten omdat de toegang tot de conferentie geblokkeerd was door demonstranten en bijbehorende ME.

Eenmaal binnen beland je in een hal met de wijdse naam “climate rescue station”, waarin een groot aantal niet gouvernementele organisaties, overheden en bedrijven hun al dan niet idealistische gedachtegoed aan de man proberen te brengen.

Daarna passeer je het gigantische mediacentrum, waar een paar duizend journalisten hun werkplek hebben. Daarachter de plenaire zaal, waar drie dagen achtereen een eindeloze rij statements worden voorgelezen door ministers en staatshoofden van de 198 deelnemende landen. Officieel drie minuten per persoon, maar Hugo Chavez had in zijn eentje al bijna tien keer zoveel nodig.

Vervolgens wordt het kouder en tochtiger als je het paviljoen van de verschillende grote onderhandelingsblokken betreedt: de VS, China en de G77 en de Europese Unie. En helemaal achterin: de kantoren van de delegaties, waaronder Nederland, en de verschillende particuliere initiatieven zoals het Holland Climate House. Met een kakafonie van geluid op de achtergrond krijgen we onze eerste briefing over de stand van de onderhandelingen van minister Cramer.