De wet van Collins: koers houden - Main contents

De bestseller van Jim Collins heet How the Mighty Fall. Met als minstens zo relevante ondertitel: Why Some Companies Never Give In. Het gaat over al die bedrijven die in de problemen komen, de problemen best te boven zouden kunnen komen maar erop reageren met wilde, slecht onderbouwde plannen. Ze gaan ineens het overnamepad op, ze verliezen zich in onafgebroken reorganisaties, ze omhelzen nieuwe technologie zonder die goed te beheersen en ze komen met nieuwe onbeproefde producten. Collins zegt dat bedrijven die hun problemen zo proberen op te lossen, ten onder gaan. Hoe moet het dan wel? Ze moeten volstrekte duidelijkheid creëren over hun kernactiviteit, hun core business. Ze moeten zich niet verliezen in avonturen. Collins beschrijft hoe het met onder andere Hewlett-Packard en IBM in de jaren negentig door dat soort avonturen bijna misliep, en hoe ook Ford door wilde gaan met overnames en door een steeds weer veranderende koers bijna failliet ging.

Collins' bestseller is geen pleidooi om, wanneer de wereld verandert, de ogen te sluiten voor die veranderingen. Flexibiliteit en innovatie zijn meer dan ooit onontbeerlijk; durf, het nemen van verantwoorde risico's en ondernemingszin ook. Maar wel graag een beetje onderbouwd, en zonder de core business en de doorontwikkeling van de beeldbepalende producten te verwaarlozen. Schoenmaker, hou je bij je leest.

Mooi om dit over te hevelen naar de politiek. Het verhaal van Collins gaat ook op voor politieke partijen, en zeker voor de VVD. Wij bedrijven politiek vanuit onze liberale beginselen: persoonlijke vrijheid, persoonlijke verantwoordelijkheid, je problemen niet afwentelen op anderen. En wij zijn de partij van de economie, lage belastingen en veiligheid. Dat weten VVD-ers en dat weten de kiezers.