Vijftien uren reflectie - Main contents

Ik kreeg vandaag meewarige blikken toegeworpen. Het zal je de dag tevoren, dinsdag, inderdaad gebeuren: een plenaire sessie over de Crisis- en Herstelwet in de Eerste Kamer van 10.00 uur 's ochtends tot 01.00 uur 's nachts. Gelukkig geldt voor veel senatoren dat de kinderen al het huis uit zijn.

Er werden dinsdag veel zinnige dingen gezegd tijdens die 15 uren, maar het had gemakkelijk vele uren korter gekund. Twee eenmansfracties (Partij voor de Dieren en Yildirim) hadden in de eerste termijn samen bijna een vol uur nodig, en sommige fracties waren voortdurend aan het interrumperen. Ik telde laat op de avond vier interrupties in vijf minuten van één woordvoerder, en alle vier kwamen op hetzelfde neer. Alsof meer ook beter is. Ik heb steeds geleerd dat het moeilijker is een puntig betoog te houden dan een lang(dradig) verhaal. En dat ook voor interrumperen geldt dat de meester van de interruptie nu juist maat weet te houden. Het kostte minister van Justitie Hirsch Ballin dan ook weinig moeite om zulke interrupties met een uitermate korte reactie te neutraliseren.

Het debat werd rond één uur 's nachts afgerond. Terwijl de fractie van de Partij van de Arbeid vele uren de tijd had gehad, moest ze nog zo nodig een schorsing van 10 minuten vragen om zich voor de stemming te beraden. Wat zijn nou 10 minuten op 15 volle uren, zullen ze gedacht hebben. Flauw, zo'n misplaatst politiek handigheidje. En weer een typisch voorbeeld van socialistische zijnsvernauwing: goed voor de mensheid, slecht voor de (mede)mensen. Daarna kwamen nog eens meer dan twintig moties in stemming waarvan maar drie een meerderheid kregen. En ten slotte een hoofdelijke stemming, ook weer tijdrovend, met zo'n 40 stemmen voor en slechts 17 tegen. Mooi, onze Chambre de Réflexion - maar enkele uren minder reflectie had ook gekund.