Column in Dagblad De Limburger/Limburgs Dagblad - Main contents

Hard Werken en Goed Leven Limburg telt een aantal forse multinationals en veel in Limburg gevestigde bedrijven kom je over de hele wereld tegen. Die bedrijven hebben zich hier niet gevestigd uit menslievende overwegingen, maar gewoon omdat zij vanuit onze provincie heel goed zaken kunnen doen. Dat komt door onze ligging, door de kwaliteit van onze infrastructuur en bovenal door de kwaliteit van onze mensen en onze samenleving. Die ligging is een gegeven, maar de andere factoren die bepalen of bedrijven hier naartoe komen of hier blijven, zijn aan voortdurende verandering onderhevig. Als wij onze infrastructuur verwaarlozen en elders doet men dat niet, zullen bedrijven met hun voeten stemmen en ons de rug toekeren. Als zij hier geen geschoolde werknemers meer kunnen vinden of de werk- en leefomstandigheden van de werknemers die zij van elders halen zijn onvoldoende, zullen zij ook vertrekken. En heel veel andere bedrijvigheid, met name in het midden- en kleinbedrijf, is afhankelijk van die grote jongens. Dus staat er veel op het spel. Dat is een realiteit waar alle regio’s in alle landen mee te maken hebben. Het heeft geen enkele zin daarover te mokken of daar zuur over te doen. Daar is ook geen aanleiding voor. Limburg heeft een uitstekende uitgangspositie om, in Zuid-Oost Nederlands verband en in samenwerking met het omringende buitenland, het technologische en industriële hartland van West-Europa te worden. De vraag is alleen of wij Limburgers hier zelf wel in durven geloven. Want een optimistische, toekomstgerichte opstelling ontmoet verrassend vaak een muur van scepsis of zelfs fel cynisme. Wij zijn namelijk heel erg goed in het uitvoerig opsommen van onze zwakke kanten en onze tekortkomingen. Soms denk ik dat wij ons daar met enig genoegen in willen wentelen. Zeker, de bevolking krimpt, teveel jong talent gaat elders studeren en komt niet terug, de crisis hakt er hier harder in dan elders in het land. Ook in negatieve statistieken komen met name onze steden te vaak voor. Maar dat alles rechtvaardigt op geen enkele wijze de wat defaitistische houding die wij onszelf te vaak toestaan. Soms heb ik de neiging mij te verliezen en historische en culturele verklaringen voor dat fenomeen. Maar wat hebben we daaraan? Misschien levert het iets meer begrip op voor onze geschiedenis en onze aard, maar het brengt geen kruimel brood extra op de plank. Als de huidige crisis iets heeft aangetoond, dan is het dat je in je economie voldoende diversiteit moet hebben. Je kan je niet veroorloven afhankelijk te zijn van diensten als de financiële sector. En je mag nooit uit het oog verliezen dat hoogwaardige technologische ontwikkelingen alleen maar daar plaatsvinden, waar ook dingen worden gemaakt. Als de industriële productie zich naar elders verplaatst, zullen de knappe koppen die dingen uitvinden vroeg of laat volgen. De economische crisis is het diepst in landen, zoals Engeland en Spanje, die op deze punten in de fout zijn gegaan. Zij zijn te afhankelijk van één sector geworden en nu die in elkaar is geklapt, hebben zij geen alternatieven om mensen aan het werk te krijgen en de belastinginkomsten op peil te houden. Met als gevolg dat ze heel diep moeten snijden in de overheidsuitgaven. Waardoor er nog meer mensen hun baan verliezen, in Engeland alleen al een half miljoen. En zo komt de economie steeds verder in een neerwaartse spiraal terecht. In de driehoek Eindhoven - Aken - Leuven zijn bijna alle voorwaarden aanwezig voor een succesvol economisch model voor komende generaties. Daar is de industriële basis sterk, is de creativiteit groot, is de kennis onovertroffen, is de infrastructuur betrekkelijk eenvoudig op het juiste niveau te tillen en - bovenal! - zijn de leefomstandigheden beter dan waar dan ook in wijde omtrek. Het succes ligt voor het oprapen, maar zal niet vanzelf komen. Investeringen in kennis en in infrastructuur zullen nodig zijn - en dat terwijl we de broekriem moeten aanhalen. Barrières, met name van bestuurlijke aard, zullen opgeruimd moeten worden, tussen gemeenten, provincies en landen. Dat vergt moed en een harde inzet op alle niveaus. Maar het kan wel. Het allergrootste struikelblok zijn wij zelf, als we niet het lef hebben in onszelf en onze kracht te geloven. Het meest opmerkelijke is misschien nog wel, dat wij blind zijn voor het goud in onze handen. Waar men in Beieren al heel lang de loftrompet steekt over ‘Laptop und Lederhose’; de winnende combinatie tussen moderniteit en traditie, zien wij diezelfde omstandigheid in Zuid-Nederland teveel over het hoofd. Zowel Brabant en Limburg, als het ons omringende buitenland hebben al eeuwen één ding gemeen: wij houden van hard werken en van goed leven. Dat anderen soms denken dat door al dat goede leven het harde werken er teveel bij inschiet, is een misplaatst calvinistische vooroordeel. Dat mogen wij ons niet laten aanleunen. En dat hoeft ook niet, als we maar in beweging komen.

Origineel bericht alleen toegankelijk voor leden facebook