Alles waar ik ooit van gedroomd heb

Source: M. (Marije) Cornelissen i, published on Wednesday, July 21 2010.

Het is een jaar geleden dat mijn leven volledig op zijn kop kwam te staan. Op 4 juni, de dag van de Europese verkiezingen in 2009, leek alles zo te gaan als tevoren voorzien. We stonden om negen uur volgens de definitieve prognose op twee zetels en waren daar heel blij mee. Diep in de nacht kwam plots het nieuws dat we op drie zetels stonden, de restzetel uit onze lijstverbinding met de PvdA viel naar ons. Zij drie, wij drie. En die nummer drie van GroenLinks, dat was ik.

Na een stormachtige maand volgend op de verkiezingen werd ik op 14 juli 2009 geïnstalleerd als Europarlementariër voor GroenLinks. Het was een droom die uitkwam. Ik wilde al sinds ik zestien was Europarlementarier worden. Op de muur van mijn tienerkamer had ik een poster van de plenaire zaal van het Europees Parlement hangen in plaats van een rockband of een ballerina.

Ik begreep toen ik zestien was wat de Europese Unie kon betekenen. Geen rijke landen die uit de goedheid van hun hart ontwikkelingsgeld doneren aan armere landen, en daar hun eigen eisen aan kunnen stellen. De landen in de Europese Unie delen belastinggeld met elkaar en hebben daar gezamenlijk politieke zeggenschap over. Van die mogelijkheid voor solidariteit wilde ik sindsdien graag een onderdeel zijn. Prachtig.

Twee huizen in twee steden

En nu had ik het bereikt. Wat sneller dan verwacht, maar heel welkom. Mijn priveleven werd binnen een paar maanden volledig gereorganiseerd, ik woonde ineens in twee huizen in twee steden. Zonder enig inwerkprogramma vanuit het Europees Parlement moest ik zorgen dat ik wist waar ik het over had; ik moest plots weten wat de Barcelona-objectives zijn, hoe het d'Hondt-systeem werkt en wat codecisie is. Heftig? Ja. Heel heftig. Maar zo geweldig wat het voor mogelijkheden biedt.

In een jaar tijd ben ik in alle landen van de Balkan geweest, met uitzondering van Servië, maar in Kosovo twee keer. Ik heb presidenten, mensenrechtenactivisten en veel bijzondere mensen de hand mogen schudden. Ik ben in geblindeerde limousines met politie-escorte van vliegvelden gehaald, heb acties georganiseerd die de internationale pers op de been brachten en ben in het Bulgaars gedubt. Miljoenenbedrijven smeken mijn assistente voor een half uurtje van mijn tijd, en als ik een ambassadeur wil spreken mag ik kiezen wanneer.

Prachtige keerzijde

En dat alles maakt me op zich geen bal uit. Maar de status heeft een prachtige keerzijde; er wordt serieus geluisterd naar mijn boodschap. Mijn hele werkzame leven vertel ik eigenlijk al hetzelfde verhaal. Je samenleving wordt gelukkiger, je economie wordt welvarender en je bedrijf heeft betere kansen als je mensen niet uitsluit of discrimineert. Als je iedereen die wil werken de kans geeft om te werken, als je iedereen die naast het werken wil zorgen de kans geeft om te zorgen. Als je diversiteit koestert in plaats van wegmoffelt. Mijn hele werkzame leven heb ik ervoor gevochten om die boodschap gehoord te krijgen. En nu hoef ik er bijna niet meer mee te leuren. Men komt mij als Europarlementarië opzoeken om dat verhaal te horen.

Ik ben niet veranderd van denkbeelden. Mijn ideeen zijn even goed als een jaar geleden. Maar de status van Europarlementariër betekent dat ik dingen kan bereiken die ik anders niet voor elkaar had kunnen krijgen:

  • Een gay pride in Moldovië of Bratislava wordt beter beschermd door de overheid omdat ik er ben.
  • Een Montenegrijnse minister van binnenlandse zaken interesseert zicht voor het eerst in zijn leven voor vrouwenrechten omdat hij weet dat ik er in een openbare vergadering naar zal vragen.
  • De commissie vrouwenrechten stemt voor twee weken vaderschapsverlof, mede omdat ik er de aandacht flink op gevestigd heb.

Deze termijn duurt nog vier jaar. Aan het eind ervan wil ik graag zoveel mogelijk rapporten in het Europarlement hebben verbeterd, het debat over Europa hebben gestimuleerd én GroenLinks goed hebben geprofileerd. Maar bovenal wil ik over vier jaar dat er echte daadwerkelijke mensen in Europa zijn wiens leven echt daadwerkelijk verbeterd is door wat ik voor elkaar heb gekregen.