Gezwalk - Main contents

Minister Cramer en haar assistent/souffleur Diederik Samsom zijn erg boos op het IPCC, nu dat “weer een foute passage heeft opgenomen in het IPCC-rapport uit 2007″ (Volkskrant, 4-2). “Genant”, volgens Samsom en Cramer is “zeer verontrust” en “wenst geen enkele fout meer te accepteren”. Wat een droevig gezwalk.

Het IPCC is een orgaan van de Verenigde Naties en de vereniging van meteorologische organisaties (WMO). Het brengt periodiek rapporten uit met de meest actuele stand van het klimaatonderzoek, met een aantal voorstellen voor output-doelstellingen voor wereldwijd klimaatbeleid. Die rapporten zijn de synthese van bijdragen van duizenden wetenschappers, van honderden instellingen uit tientallen lidstaten van de VN. De rapporten worden opgesteld door breed samengestelde coördinatiegroepen, op basis van procedures die er op papier voortreffelijk uitzien, zo voortreffelijk dat menige Nederlandse universiteit er een voorbeeld aan zou kunnen nemen.

Of de praktijk net zo voortreffelijk is als de theorie is voor mij een stuk lastiger te beoordelen. Zo is het best mogelijk dat bij het selecteren van ‘lead authors’ voor de verschillende werkgroepen er sprake is van enige vriendjespolitiek. Ook bij benoemingen aan universiteiten komt dit fenomeen namelijk wel voor, zelfs bij de meest gerenommeerde. Voorlopig zie ik echter geen beter platform voor synthese van klimaatonderzoek dan het IPCC.

Ik durf de stelling aan dat het IPCC door zijn verplichte transparantie vroeg of laat altijd nat gaat als er fouten gemaakt worden of zaken gemanipuleerd worden. De structuur van de organisatie is juist gericht op hoor en wederhoor, actie en reactie. Als dat mechanisme nog niet volmaakt werkt moet Nederland suggesties doen om daarin verbetering te brengen. Verder zou de regering moeten bevorderen dat de bijdragen van de Nederlandse onderzoekers aan het IPCC van zo hoog mogelijke kwaliteit zijn, onder meer door te zorgen dat deze onderzoekrs en instellingen kunnen beschikken over de benodigde faciliteiten.

Voor de rest hoort het maken van fouten bij de wetenschap. Klimaatonderzoek staat relatief nog in de kinderschoenen, pas de laatste 25 jaar zijn de onderzoeksinspanningen enorm geintensiveerd. Het is dan ook zeker dat over tien jaar de stand van de wetenschap een stuk verder is dan nu en dat we dan kunnen concluderen dat een aantal hypotheses in de IPCC-rapporten van 2007 achterhaald zijn.

Is dat een probleem? Wat mij betreft in het geheel niet. Dat heet vooruitgang. Politici moeten in staat zijn met onzekerheden -zoals de stand van de wetenschap- om te gaan. Er is op grond van de huidige stand van kennis alle reden om actie te ondernemen, al is het maar omdat niets doen als het een beetje tegenzit oneindig veel meer kost dan nu al beginnen, zoals Isaac Stern ons voorrekende.

De SP heeft om deze reden altijd gepleit voor een koppeling van klimaatbeleid aan energiebeleid en verduurzaming van de economie in bredere zin. Door het selecteren van beleidsmaatregelen die ook gunstig zijn voor onze nationale energiebalans zijn deze investeringen dubbel nuttig, waarmee het risico van kapitaalvernieting beperkt wordt. Dus wél investeren in energiebesparing en duurzame energie, maar niet in CO2-afvang en -opslag.

Klimaatgelovigen als Cramer en Samsom hebben de afgelopen jaren de indruk gewekt dat er absolute waarheden bestaan in de wetenschap. Daarom hebben ze nu een probleem.

ik zat gisteren in stand.café over het klimaatrapport van het IPCC. Luister hier