Geen kattenpis (2) - Main contents
.
Nou het gaat. Mijn slaapkamer is ziekenboeg en ik heb mijn handen vol aan de kleine patiënt, die maar niet kan wennen aan dat akelige kraagje en toch al niet zo slim was - toen we nog in een huis met trappen woonden viel hij daar vaak af. Dan zag ik een oranje tennisbal naar beneden stuiteren die onderaan gekomen weer pootjes kreeg en poes werd. Kobus heeft een hersenbeschadiging en snapt de dingen niet zo snel.
Zo staat hij met dat kraagje tegen de kattenbak aan te duwen en komt niet op het idee om zijn kop even op te tillen. Dus ben ik de hele dag bezig om hem op en van de bak te tillen, zijn vieze bips af te vegen want hij poept ook nog kledder en kan zichzelf niet schoonmaken, ik voer hem water, want dat bakje gooit hij steeds om, ik stop er een pilletje in tegen de pijn en dan stop ik er het uitgespuugde pilletje nog eens in, ik dweil en veeg, en verschoon de handdoeken om onder hem te leggen, ik word midden in de nacht wakker als ik merk dat hij toch weer met geweld probeert om zelf bij zijn kontje te komen, gisteren begon hij weer te bloeden, en dan aai ik hem maar weer zachtjes in slaap, ik aai veel en ik praat zachtjes met hem, daar wordt hij wel weer rustig van. Maar ik durf geen tien minuten weg.
Dus dit was het weer voor even, ik ga terug naar de patiënt.
Josephine loopt nog steeds te loeien, maar nu ik weet dat ze geen kanker heeft en niet dement aan het worden is en het waarschijnlijk wel minder zal worden als haar pilletjes aanslaan trek ik het me niet meer aan. En Kobus is er ook al aan gewend.