Gaza over de ‘vredesbesprekingen’ - Main contents
“Er zijn vredesbesprekingen tussen Israël en de Palestijnen. En dus barst het geweld van Hamas weer los”. Vindplaats citaat is de Volkskrant, 3 september, correspondent Rolf Bos. Twee suggesties zijn in die twee zinnen opgenomen: dat Israël praat met ‘de Palestijnen’ en niet maar met een deel van hen. En dat het geweld aantoont dat Hamas per definitie tegen vredesbesprekingen is.
En niet, wat erg veel dichter bij de waarheid ligt, tegen deze vredesbesprekingen, waarbij in principe over hen en het lot van Gaza wordt beslist zonder dat zij zijn vertegenwoordigd. Waarbij ze nogal wat redenen hebben om te vinden dat Abbas, van Fatah, niet bepaald hun favoriete vertegenwoordiger zou zijn. De volkskrant staat in de suggestie niet alleen. Over het algemeen wordt in de media graag gesuggereerd dat Hamas per definitie tegen vrede is, en de voorkeur geeft aan gewapend verzet of ‘terrorisme’. Maar is het wel zo simpel? Kunnen we ons nog herinneren dat de grote vredestichter, Nelson Mandela, weigerde om het gewapend verzet van het ANC af te zweren tot de apartheid was afgeschaft?
Lees, om eens wat informatie te krijgen van de andere kant, een interview met Khaled Meshal, de Hamasleider die gestationeerd is in Damascus. Het interview werd door Philip Weiss op zijn weblog gepubliceerd. Hier is het compleet.
Dit is wat Meshal zegt (ik vat het samen): deze onderhandelingen zijn in de eerste plaats in het belang van Israël en de Amerikanen. Wij Palestijnen of Arabieren hebben er geen belang bij, en dat is waarom de onderhandelingen alleen plaats kunnen vinden doordat de VS het Palestijns Gezag (PA) onder druk zetten. De onderhandelingen worden door de Palestijnen niet ondersteund, ze worden door de meeste partijen, stromingen, leiders, en de gewone mensen afgewezen, en dat is waarom deze ‘vredesbesprekingen’ gedoemd zijn om te falen.
Dit is een perfect voorbeeld van hoe de Amerikaanse regering te werk gaat in het Arabisch-Israëlische conflict: geen visie op een werkelijke en houdbare oplossing op lange termijn, maar een ad-hoc actie, zegt Meshal. Alle opeenvolgende regeringen hebben niets meer gedaan dan pogingen om het conflict ‘hanteerbaar’ te maken, niet om het op te lossen. Misschien lijkt dat op korte termijn in het belang van Amerika, maar het is heel erg gevaarlijk op de lange duur, en catastrofaal voor de hele regio.
Hamas is bereid om een Palestijnse staat te accepteren binnen de grenzen van 1967, maar over Israël ga ik niet, zegt hij. Ik ben niet geïnteresseerd in het legitimeren van een bezettende macht. Laat de internationale gemeenschap zich maar bezighouden met de Israëlische staat. Als Palestijn ben ik alleen geïnteresseerd in de vestiging van een Palestijnse staat.
“Na twintig jaar ervaring met dit zogenaamde vredesproces, dat geheel gefaald heeft, is het voor ons duidelijk dat wij als Palestijnen onze rechten nooit vrijwillig van de Israëli’s zullen krijgen aan de onderhandelingstafel. Netanyahu, noch enige andere Israëlische leider zal ons ooit simpelweg een Palestijnse staat geven. Het Palestijns Gezag (Abbas) heeft alle eisen al vergaand verwaterd en vraagt niet meer dan dat de 1967 grenzen een onderhandelingspunt zijn in de besprekingen, maar zelfs dat wordt door Netanyahu herhaaldelijk geweigerd. Na al die bittere jaren van onderhandelen staan we nog steeds met lege handen. Zelfs de oplossing om te komen tot een staat binnen de grenzen van 1967 is ons niet gegund. Wat blijft er dan anders over dan verzet? Het Palestijnse volk heeft het geprobeerd met het vredesproces, en het resultaat was: niets.”
En dit is dus het punt. Hamas heeft al eerder laten weten bereid te zijn om een Palestijnse staat te accepteren binnen de grenzen van 1967, wat neerkomt op een grote concessie die Arafat al eerder had gemaakt - helaas zonder daar een contract aan te verbinden. Hamas is bereid die staat op een kwart van hun oorspronkelijke land te accepteren op voorwaarde dat het Palestijnse volk daar in een referendum haar zegen aan geeft. Al toen Hamas deel begon te nemen aan de verkiezingen werd duidelijk dat ook zij de politieke weg om tot een oplossing te komen een kans wilden geven, want deelnemen aan de politiek betekende ook samen te werken met Fatah, en daarmee vanzelf ook bereid te zijn, al was het via via, om met Israël te praten. Maar Hamas heeft nooit gezegd, en ze zullen dat ook niet zeggen, dat ze het verzet, ook het gewapende verzet, opgeven voor ze resultaten zien die zwart op wit zijn vastgelegd. En dit is het resultaat: Hamas wordt buiten de onderhandelingen gehouden, Gaza blijft belegerd, en wat denken Israël en de VS eigenlijk wat dat op gaat leveren? Precies: daarmee krijgt de stroming binnen Hamas die nooit wat zag in onderhandelingen gelijk, krijg je weer geweld, inderdaad, al is dat tot op heden nog heel kleinschalig. En vliegen er weer raketten. Vreemd? Wat zou er gebeuren wanneer Hamas en de andere politieke groepen braaf de onderhandelingen afwachtten? Niets. Ook de VS willen het liefst vergeten dat er meer dan anderhalf miljoen mensen in Gaza op zijn gesloten, die ook om een oplossing vragen. En dus zorgen ze ervoor dat niemand vergeet dat ze bestaan. Met geweld als er geen andere manier is om ervoor te zorgen dat ze niet geruisloos van de agenda af worden gevoerd.
Kijk, dat is een iets ingewikkelder verhaal dan alleen maar constateren dat ‘de Palestijnen’ weer deelnemen aan de ‘vredesbesprekingen’ en ‘dus’ het geweld van Hamas weer losbarst. Hoeft Hamas nog niet te horen bij je beste vrienden, kun je nog veel bezwaar hebben tegen de manier waarop ze hun verzet plegen, ze hebben wel een punt. Want laat iemand maar eens realistisch verklaren wat voor hun het perspectief eigenlijk is.
En hoe de Gazanen over de zogenaamde vredesbesprekingen denken: zie hier een reportage. Het is geen enkele Gazaan ontgaan dat ze zijn buitengesloten en niet worden vertegenwoordigd.
Zie ook Ha’aretz, hier.
Op dit weblog liet ik al eerder Henry Siegman aan het woord over Hamas en de vredesbesprekingen. Hier en hier.