Brief van Amal - Main contents
Amal schreef een reactie op het stukje “Als het je niet bevalt ga je maar naar de rechter.” Extra belangrijk omdat in alle blanke media veel te doen is over Wilders en de politieke situatie in Nederland, maar er zelden aandacht is voor wat het allemaal voor de ‘allochtonen’ betekent. Ook de meeste journalisten en opiniemakers praten nog steeds liever over hen dan met hen. Dank je wel, Amal.
“Als het je niet bevalt dan ga je maar naar de rechter”
En dat heb ik dus gedaan! Vreemdelingenhaat is mij en het gezin waar ik uit kom niet vreemd.
Nog voordat ik geboren werd, 1973, toen er nog maar heel weinig Marokkanen in Nederland waren, heeft mijn vader zijn huisarts voor de rechter gedaagd. Omdat die het niet belangrijk vond om naar een buitenlands kindje te komen kijken dat koorts had, terwijl hij dienst had, maar het varen op de Loosdrechtste plassen belangrijker vond dan het 3 jarig marokkaanse jongetje dat met hoge koorts in bed lag.
Door dit toe te geven in de rechtbank, is hij zijn titel en functie als arts kwijt geraakt en boer geworden.
Mijn ouders verloren hun eerste zoon in Nederland, omdat een huisarts het niet nodig vond om bij hun kindje te komen kijken, de rechter heeft niet alleen de arts uit zijn functie gezet, maar ook een behoorlijke schadevergoeding toegekend, die mijn vader nooit in ontvangst heeft willen nemen, omdat hij daar zijn eerste kindje niet mee terug zou krijgen. Ondanks alle pijn en verdriet, gaf het mijn vader voldoening dat de arts uit zijn functie werd gezet. Ook met tussenkomst van een rechter hebben mijn ouders hun eerste eigen huisje kunnen huren. Ze kregen een sleutel, betaalden 2 maanden huur vooruit, maar toen de huisbaas zag dat het Marokkanen waren, eiste hij de al gegeven sleutel terug. En zo kan ik nog wel even doorgaan…..
Maar nu anno 21ste eeuw, krijg ik mensen voor mijn balie, die een reis naar Marokko willen boeken en mij ook wel even wilde zeggen waarom: “Ik heb een hekel aan Marokkanen!, Niet dat ik ze ken, maar gewoon wat ik allemaal in de krant lees!, Een bloedhekel heb ik aan ze”, Dus ik zeg tegen deze mevrouw, dat er eentje voor haar zit. Ze schrikt, haar man trekt aan haar mouw, buigt zijn hoofd diep van schaamt, mijn collega, zakt onder haar bureau van schaamte en vreest mijn reactie, de vrouw recht haar rug om vervolgens te zeggen dat ze hetgeen ze net heeft gezegd nog steeds vindt. Tijdens de afgelopen verkiezingen rijdt een jongen op de fiets op mij in en roept me na dat Wilders gelijk heeft en wij maar moeten oprotten van hier!
En laat ik u duidelijk zeggen, wat iedereen ook vindt, ik ga door en laat mij door niemand weg jagen van het land waar ik geboren en getogen ben!