De Toestand (1) - Main contents
Een nieuw bibbertijdperk
We zijn al vaker bang geweest voor de ondergang van onze beschaving, schrijft Chris van der Heijden in de Groene Amsterdammer van 21 oktober 2010. De communisten, de joden, soms in één adem genoemd, zouden de wereldheerschappij grijpen. “Vanaf het eind van de jaren veertig luidde in het Westen de dominante overtuiging dat de communistische hordes ieder moment de grens konden overschrijden om aan alle Westerse verworvenheden een eind te maken.” Tenzij.
Links kon er ook wat van. Nog even, en de hele wereld zou kapitalistisch zijn en wij niet meer dan robotten in dienst van een bewustzijnsindustrie. Tenzij.
Na 9/11 moesten we allemaal geloven in de terroristische horden. Wat bleek? Er waren geen massavernietigingswapens in Irak, die had geen binding met Al Qaeda, en Al Qaeda bleek geen werdeldwijd netwerk dat bezig was om onze ondergang te bewerkstelligen, maar wat losse groepjes, die, toegegeven, in staat waren om angst te kweken. Vooral omdat we daar een abonnement op hebben, op angst.
En bij de angst voor het plotselinge geweld van de terrorist kwam het sluipende gif van de immigrant. Vooral de moslimimmigrant.
“Met zijn vreemde zeden, bizarre geloof, politieke doortraptheid, criminele inborst en andere kwalijke eigenschappen holt hij onze samenleving uit. Paard van troje. Vijfde colonne. Voor de zoveelste keer gaat de oude wijn in een nieuwe zak. Ook deze keer is die weer voorzien van het opschrift ‘tenzij’: keihard optreden.”
Maar verreweg de meeste migranten kwamen vanuit arme landen onze richting in om in de westerse welvaart te delen, schrijft Van der Heijden. Die westerse droom opblazen is wel het laatste wat ze willen. Maar wat gebeurt er met die migranten wanneer ze voortdurend geconfronteerd worden met wantrouwen en beschuldigingen?
“Ik zag het voor het eerst in 2004 in Birmingham. Hoe de derde generatie Kasjmiri zich in tegenstelling tot hun volledig in de Engelse samenleving geïntegreerde ouders opnieuw islamitisch begonnen te gedragen. In de nasleep van 11 september kregen de Britse moslims steeds vaker te horen dat zij er niet bij hoorden, dat ze een gevaar vormden en dat de integratie, in de ogen van velen van hen al lang geen thema meer, mislukt was. De oudere Kasjmiri schudden over zoveel onzin het hoofd. Zo niet de jongeren. Zij keerden zich af, begonnen zich inderdaad islamitisch te gedragen en een enkeling ging helaas nog een stap verder.”
De onheilsprofeten werden hierdoor in hun mening bevestigd, die mening deed de woede bij de beschuldigden toenemen, en zo zat je in een bizarre vicieuze cirkel, zegt Van der Heijden. Actie en reactie. Zo doen we dat.
Lees het gehele artikel in de Groene Amsterdammer van deze week. Niet op de website.