Sponsorkind in Dominicaanse Republiek - Main contents

ChristenUnie-Tweede Kamerlid Esmé Wiegman- Van Meppelen Scheppink is deze week met de christelijke kindsponsororganisatie Compassion afgereisd naar de Dominicaanse Republiek in Zuid-Amerika. Ze wil daar met eigen ogen zien wat de impact is van de hulpprogramma’s voor vrouwen, baby’s, kinderen en studenten. En ze wil haar eigen sponsorkind Ulises ontmoeten.

Dit is het vervolg op de fractieblog van maandag 6 december van Esmé Wiegman. De weekblog is gedeeltelijk in het Nederlands Dagblad van 11 december gepubliceerd.

Dinsdag 7 december

Ik maak deel uit van een vrouwenreis, waarbij de meeste vrouwen zelf moeder zijn. We voelen ons klein bij de omvang van alle problemen. En toch hebben we vandaag gemerkt dat we een grote God hebben en dat we vrouwen en kinderen in dit land kunnen bemoedigen met gebed en sponsoring. Bidden helpt, bemoedigen doet goed en 1-op-1 sponsoring heeft echt effect, bewijst Compassion.

We hebben een Children Development and Survival Program van Compassion bezocht. Tienermoeders krijgen daar begeleiding bij hun zwangerschap. Het aantal tienerzwangerschappen is hier een groot probleem. Dat komt vooral door een gebrek aan preventie en voorlichting. Ze komen vaak uit gebroken gezinnen, waar allerlei vormen van geweld voorkomen. De vrouwen hebben vaak een lage eigenwaarde. Toerusting van de jonge moeders en de zorg voor hun kinderen, ook na de geboorte, zijn belangrijk.

Woensdag 8 december

Vandaag heb ik echte armoede gezien en geroken. Armoede in de slechtste wijk van Santo Domingo ruikt naar open riool en vuilnisbelt. Leven in armoede betekent hier wonen naast het open riool en de vuilnisbelt. Armoede betekent hier 14 jaar zijn en je eerste kind krijgen als gevolg van seksueel geweld. Geen moedermelk meer in je borst hebben voor je hongerige baby. Geen drinken, eten en geld in het krotje van je vader waar je overdag wel bent, maar waar het niet zo veilig is dat je er 's nachts ook slaapt. Armoede betekent hier geen controle meer hebben over je leven. Het betekent dat je niet weet waar je iets beginnen of eindigen moet en uiteindelijk letterlijk bij de pakken neer gaat zitten.

Deze armoede is niet op te lossen met grote en abstracte plannen voor 'economische versterking'. Deze 14-jarige moeder heeft heel concreet eten, onderwijs en gezondheidszorg nodig. Een veilig huis en mensen om haar heen die zeggen dat ze waardevol is. En daarbij natuurlijk uiteindelijk ook economische zelfstandigheid. Maar dát is niet als los artikel verkoopbaar.

Ik kon de lunch vanmiddag bijna niet door mijn keel krijgen na dit gezien te hebben. De tranen staan nog in mijn ogen. Ik ben boos over het onrecht waar dit meisje in leeft.

Het project voor tienermoeders dat we vanmorgen hebben bezocht biedt hoop en hulp op alle fronten. Een beetje machteloos voel ik me wel. Deze samenleving is compleet ontwricht, door ontwrichte gezinnen, gebrek aan onderwijs en seksuele voorlichting, weerbaarheid en vrouwenrechten.

We hebben de moeders een ketting met een hart om de hals gehangen, als symbool van Gods hart dat naar hen uitgaat. Gods hart biedt een eeuwig veilig thuis!

Donderdag 9 december

Vandaag hebben we Santo Domingo achter ons gelaten en zijn naar Batey Angelina en Batey Aleman gereden. Daar hebben we een vakcentrum bezocht waar alle kinderen van de projecten in de omgeving leren met een computer om te gaan. Ze leren voor techniek, en voor naaister, kapster en schoonheidsspecialist. Na de sloppenwijk van gisteren biedt deze dag meer lichtpuntjes en perspectief. Economische zelfstandigheid maakt het plaatje van de Compassion-projecten compleet.

Na de ellende van woensdag, heb ik vandaag echte hoop en vooruitgang gezien. Het meest prachtige voorbeeld is Aleksandra. Ze groeide op in diezelfde sloppenwijk, maar studeert nu met steun van het Leadership Development Project, waar het ook weer gaat om een 1-op-1- sponsorrelatie. Van een arm, verlegen meisje is ze uitgegroeid tot een zelfbewuste jonge intelligente vrouw met een prachtige stem waarmee ze ons toezong. Aan kinderen wilde zij voorlopig niet denken. Eerst een opleiding en baan. Een bijzondere keuze voor een vrouw van 20 in dit land! Ik hoop dat ze een man leert kennen die haar op deze waarde weet te schatten. Want ze voldoet niet aan het stereotype beeld. Het is misschien tijd voor een mannenreis om Dominicaanse mannen beter toe te rusten om met dit nieuwe type vrouw om te gaan.

Zaterdag 11 december

Aan het verblijf in de Dominicaanse Republiek komt een eind. Afgelopen zaterdag heb ik nog mijn sponsorkind Ulises ontmoet. Hij was een beetje verlegen en wat overweldigd door alle mensen die zich in het kerkzaaltje verzameld hadden. 'ik wil naar huis', riep hij voortdurend. Dat hebben we dan ook gedaan. Ik was eigenlijk wel blij om dat te horen. Thuis was kennelijk een veilige plek. Ik heb afgelopen heel veel kinderen ontmoet die niet naar huis wilden. Sporen van misbruik en geweld gezien. Met Ulises is het gelukkig anders. Zijn moeder was thuis. Een klein huisje van hout en golfplaten. Het was wel netjes. Een grote poster met Jezus erop aan de muur. Een paar Dominicaanse kersttakken op tafel. Ulises wil graag later een American footballplayer worden. Hij was blij met de hotwheel en foto's die ik had meegenomen van mijn zoons. Hij wilde 's middags niet mee met de hele groep naar het zwembad. Best jammer, maar wel begrijpelijk. Ik geloof dat ik het zelf ook niet zou hebben gedaan toen ik 5 was.

Nu ik weer richting huis ga, vraag ik me af of ik in staat zal zijn m'n opgedane indrukken over te kunnen brengen. Ontwikkelingswerk en de positie van vrouwen in ontqikkelingslanden staan niet bepaald in het brandpunt van de belangstelling. en dat terwijl het onrecht zo groot is.

Toch staat deze reis ook in het teken van 'esperanza', wat 'hoop' betekent. Veel sterke vrouwen ontmoet op leidinggevende posities in kerken en projecten. Veel vrouwenpower die zich als een olievlek moet gaan verspreiden. In Nederland heb ik niet zoveel met de begrippen 'feminisme' en 'emancipatie'. Misschien komt dat door mijn leeftijd. Ik ben altijd in gespreide bedjes terechtgekomen tijdens mijn studie en werk. Ik hoop dat Nederlandse vrouwen meer aandacht zullen gaan besteden aan hun 'zusters' ver weg. Niet enkel op het gebied van carriere maken, maar ook rondom relaties, moederschap en simpelweg wie je bent. Het zal wennen zijn om deze week nog even een paar dagen in de Kamerwerkzaamheden te rollen. Waarschijnlijk dwalen m'n gedachten nog wel eens af naar mijn sponsorjongetje Ulises, naar de armpjes van het meisje stevig om me heen in het zwembad, de tienermoeders in de sloppenwijk en de prostituees langs de weg...