De waarheid over aids, door een vriend van een vriend (Zuid-Afrikadelegatie 2) - Main contents

Het is een groene week in het Europees Parlement. Dat betekent dat er geen officiële vergaderingen zijn, maar dat Europarlementariërs op pad kunnen buiten het Europarlement. GroenLinks-Europarlementariër Judith Sargentini is lid van de Zuid-Afrikadelegatie. Deze groene week is de delegatie daar op bezoek.

Een vriend bracht me in contact met Nozi. Mijn vriend was in Brussel, maar komt uit Zimbabwe, Nozi woont in Kaapstad. Ik vertelde dat ik naar Kaapstad ging en mijn vriend zei dat Nozi wel een kritische blik kon bieden op de huidige ANC-regering. Dus ik nodigde Nozi uit voor een receptie tijdens mijn bezoek aan Zuid-Afrika. Ze was wat sceptisch: “Wie komen daar dan zoal, en is het formeel?” Nee, gaat wel, zei ik, misschien ken je wel een paar mensen.

Nozizwe Madlala Routlegde

Nozi kwam. En ondertussen keek ik even na wie ze eigenlijk was. Nozi is Nozizwe Madlala Routlegde, plaatsvervangend minister voor gezondheidszorg die in 2006 eigenhandig Zuid-Afrika's ontkenning van de aidsepidemie beëindigde.

Herinneren we ons nog die minister die met instemming van de Zuid-Afrikaanse president Mbeki beweerde dat aids te genezen was met knoflook, aardappels en citroenen? Die mevrouw werd ziek, en toen kwam Nozi. En Nozi zei: “Dat is onzin, hiv leidt tot aids en we hebben medicijnen nodig.” De wereld waardeerde de redelijkheid van Mbeki. Hij zorgde er voor dat het ANC mainstream werd en niet door ging op de marxistische route, maar zijn ontkenning van de oorzaak van aids maakte wel dat we aan zijn geestelijke gesteldheid twijfelden.

De waarheid over hiv en aids

Nozi mocht maar krap een jaartje werken aan de Zuid-Afrikaanse aidsbestrijding, maar was zeer invloedrijk. De bevolking kreeg eindelijk de waarheid te horen over hiv en aids. Nozi werd wereldberoemd in de rest van de wereld. Maar Mbeki wilde er niet aan. De echte minister werd beter en Nozi mocht vertrekken. Ze werd een gewone parlementariër en daarna zelfs voorzitter van het parlement. Maar ze is eruit gestapt.

Nu werkt ze in Kaapstad met vrouwen in het laagste segment van onze samenleving, tippelaars. Ik hoop dat ze ooit nog een keer terug keert als parlementariër of minister. Zuid-Afrika kan haar eerlijkheid gebruiken.