Het graf van sjeik Abbad en rabbi Assji - Main contents

Het graf van sjeik Abbad en rabbi Assji

Vanmorgen vroeg op weg naar het Unifil gebied ten zuiden van de rivier Litani. We beginnen bij het Unifilmonument in Tyrus. We betuigen daar ons respect aan de 10 omgekomen Nederlandse militairen en aan alle veteranen die tussen 1978 en 1985 hebben deelgenomen aan Unifil. Vervolgens naar het Unifilhoofdkwartier net boven de Israëlische grens aan de Middellandse Zeekust. De grens tussen Israël en Libanon heet de ' blauwe lijn'. Ooit is de grens met een 3 millimeterpen op een kaart gezet; 3 millimeter op een kaart is 300 meter op de grond! Dat betekent dus een soort neutrale zône met aan de Israëlische kant een hoog hek met daarachter een weg waarover patrouilles rijden. Aan Libanese kant bewaakt het Libanese leger de grens, geassisteerd door 12.500 Unifilmilitairen.

We rijden met militair attaché luitenant-kolonel Paul Flos langs de gehele zuidgrens en stuiten op een aantal wonderlijke zaken. De Libanese dorpjes zijn beurtelings christelijk of shiïtisch en de verschillen vallen direct op. In shiïtische dorpen vele posters van Nasrallah, president Ahmadinejad en martelaren, ofwel zelfmoordterroristen. Overal wapperen de gele vlaggen van Hezbollah. Christelijke dorpen zien er schoner uit, hebben geen posters met zelfmoordterroristen, maar op diverse plaatsen beelden van Maria. In het christelijke dorp Remeish troffen we geen dorpsplein aan, maar een grote ronde vijver met in het midden een kerstboom en een standbeeld van generaal al Hasjj. Deze generaal, geboren in dit dorp, is een held geworden door een Palestijns vluchtelingenkamp in het noorden van Libanon aan te vallen en te bombarderen. in dit kamp bevonden zich cellen van Fatah al Islam, een terroristische groepering. Bij de aanval zijn 200 Libanese militairen en 1500 Palestijnen omgekomen.Een jaar later, december 2007, is hij zelf opgeblazen door een autobom. Dit veroorzaakte een enorme schok in de Libanese samenleving. Politici worden hier in grote getale vermoord, maar een militair; dat was nog nooit vertoond! Politici, all in the game, maar van militairen blijf je af! De Libanese samenleving is volledig langs sectarische grenzen opgedeeld, maar een bindende factor is dat niemand de Palestijnen mag.Hezbollah strijdt tegen Israël, maar komt niet op voor de Palestijnen die onder treurige omstandigheden in Libanon leven.

We rijden verder langs de blauwe lijn. Aan de Israëlische kant zijn dorpjes te zien met keurige huizen en groene tuinen. wat een contrast met deze kant van de blauwe lijn! We rijden nu noordelijk en volgen de grens. Op een berg staat als een soort ruimteschip een grote Israëlische bunker en we kunnen doorrijden naar een Unifil kamp direct tegenover deze bunker. We staan boven op een berg en kunnen aan de ene kant ver Libanon inkijken met in de verte op een bergtop de contouren van een oude kruisvaardersburcht: Beaumont castle. Aan de andere kant kijken we in een vruchtbare vallei met de meest noordelijke Israëlische plaats: Kiriat Shmona. Aan de overkant van deze vallei is de Golan hoogvlakte te zien en de witbesneeuwde berg Hermon. tussen het VN kamp en de Israëlische bunker loopt het grote hek als een nieuw ijzeren gordijn.

We lopen achter een Nepalese VN soldaat aan die zwaait met een stok met VN vlag, in de richting van de bunker. Niemand te zien en toch voel je je bekeken. Aan de voet van deze enorme bunker wacht ons een bizarre ervaring. Precies op de blauwe lijn, half onder het prikkeldraad ligt een eeuwenoud grafmonument. Libanezen geloven dat hier sjeik Abbad begraven ligt en de Israëliërs aan de andere kant van de grens geloven dat hier rabbi Assji begraven ligt. Beide gemeenschappen krijgen iedere maand de gelegenheid om dit graf, overwoekerd door het prikkeldraad, te bezoeken.

We rijden verder, nu noordwaarts en passeren de plek waar vorig jaar 4 Libanese militairen en 1 Israëlische militair sneuvelden vanwege het snoeien van een boom in de zône die door Israël als Israëlisch en door de Libanezen als Libanees beschouwd wordt.

Iets verder bereiken we een bijzondere plaatsje: Ghajar. Dit dorp was Syrisch en wordt bewoond door Druzen. Nu is het Israëlisch, maar de Libanezen claimen de noordelijke helft van het dorp. Israël is bereid om de noordelijke helft van het dorp over te dragen aan Libanon, maar de inwoners willen dat niet! Zij willen het liever Israëlisch blijven dan Libanees worden! Waarom horen wij in de Nederlandse media wel over de betwiste Sheba boerderij en niet over dit dorp? Hier zijn veel meer mensen bij betrokken. Waarschijnlijk worden de mensen in het noordelijke deel van dit dorp nu gedwongen om te verhuizen naar het zuidelijke deel en hun eigen huizen over te geven aan Libanon.

We rijden terug naar Beirut en dineren met Michael Williams, under secretary general en special coordinator for Lebanon namens Ban-Ki-Moon. Hij haalt de woorden van Abba Eban aan:" they never miss an opportunity to miss an opportunity". Deze woorden hadden betrekking op de Palestijnen, maar gelden nu voor velle partijen die zich betrokken voelen bij het midden-oosten.