Versterk huwelijk en gezin! - Main contents

Kort geleden debatteerden we in de Kamer over huwelijks- en echtscheidingsrecht. De discussie ging vooral over de hoogte van de alimentatie en over het huwelijksvermogensrecht.

De ene na de andere woordvoerder beklemtoonde het belang van een soepele echtscheiding. Echtparen moeten bij de sluiting van het huwelijk al heel goed nadenken over hoe het verder gaat met de bezittingen na een eventuele echtscheiding, zo beklemtoonden de woordvoerders van onder meer Groen Links en D66. Daar kun je niet vroeg genoeg mee bezig zijn….

Sociaal kapitaal

Daarop hebben we namens de SGP naar voren gebracht dat we nu iedereen wel horen over het belang van een ‘goede scheiding’, maar wie maakt zich nu eigenlijk druk over het belang van een goed huwelijk? Op dat onderwerp lijkt wel een taboe te rusten. Is dit niet nu echt een ‘privézaak’ waar de overheid zich niet mee bemoeit? Dat is maar een halve waarheid. Natuurlijk is het zo dat de overheid niet garant kan staan voor een goed huwelijksleven. Natuurlijk is het zo dat dit allereerst en allermeest de verantwoordelijkheid van het echtpaar zelf is. Maar dat wil niet zeggen dat de overheid kan wegkijken.

Een publieke erkenning van het belang van een goed gezinsleven en huwelijkstrouw is wel het minste. In de samenleving een bezinning op hoe wij in relaties met elkaar omgaan, zou al heel verfrissend zijn.

Voor alle duidelijkheid: nog altijd is ruim de helft van de Nederlanders op dit moment getrouwd (56%). Voor het opgroeien van kinderen is een goed gezinsleven van cruciaal belang. Een onovertroffen investering voor het hele leven. Het huwelijk is een instelling van God, een belangrijk onderdeel van de orde in de schepping die we in ere moeten houden. Sterke gezinnen zijn het sociaal kapitaal van de samenleving.

Een goed huwelijk komt niet vanzelf. Het zijn geen ‘engelen’ die met elkaar trouwen, maar zondige en beperkte mensen. In de praktijk blijkt de onderlinge communicatie nogal eens tekort te schieten, en blijkt het moeilijk om de weg te vinden in het hanteren van onderlinge verschillen. Gelukkig zien we dat vanuit kerken en de samenleving zelf de nodige initiatieven zijn gekomen om vroegtijdig te werken aan een goed huwelijks- en gezinsleven. Huwelijkscatechisatie, advisering bij huwelijksproblemen, etc. Het is van groot belang dat vroegtijdig hulp en advies geboden wordt. Hoe vaak moet in de praktijk niet worden vastgesteld, dat het al te ver gekomen is…

De overheid zou dit soort initiatieven moeten erkennen en waarderen. Vanuit het algemene maatschappelijke belang van goede huwelijken is er alle reden om juist krachtig steun te geven een laagdrempelige advisering en hulpverlening.

Uit een onderzoek dat vorige maand is uitgevoerd in opdracht van de vereniging van familierecht, advocaten en scheidingsmediators blijkt dat er een brede steun is voor de stelling dat als een huwelijk niet goed loopt, je er alles aan moet doen om er samen uit te komen. Ruim 90% van de ondervraagden onderschrijft die stelling. Opvallend vind ik dat maar liefst 70% van de ondervraagden van mening is dat Nederlanders te gemakkelijk de beslissing nemen om te scheiden. Zelfs een krappe meerderheid van de mensen die zelf gescheiden is, is het ook daarmee eens. Wellicht komt dat ook doordat steeds meer gevoeld wordt hoe pijnlijk de gevolgen van echtscheidingen voor kinderen zijn. Redenen temeer om in de politiek eens een nieuw accent te zetten en in te zetten op het versterken van huwelijk en gezin, in plaats van een eenzijdige focus op het soepel laten verlopen van echtscheidingen.

Meer politieke actie

Een versterking van een goed gezinsleven vraagt op meer terreinen politieke actie. In onze belastingregels bijvoorbeeld. Daarin moet ook de onbetaalde arbeid binnen het gezin meetellen, en niet alleen de beschikbaarheid voor de arbeidsmarkt! Hervormingen van ons belastingsstelsel zijn ook in dit opzicht nodig. Het zou goed zijn als de overheid ook financieel uitdrukking geeft aan haar waardering voor gezinnen. Wie nu de fiscale behandeling van gezinnen met alleenverdieners ziet, zou bijna gaan denken dat het hier om een slechte samenlevingsvorm gaat, die ontmoedigd moet worden. Het tegendeel is waar. Juist ook in deze gezinnen worden kinderen gevormd tot kritische en betrokken burgers. Daar groeit de basis voor een stabiele en sterke samenleving. Die realiteit zou een serieuzer plaats moeten hebben in de afweging van kosten en baten door de overheid.

Ook waar gebrokenheid door overlijden of echtscheiding een feit is geworden, en een ouder er alleen voor staat om zorg te verlenen aan de kinderen, moet daarvoor ruimte en steun worden geboden. Daarom heeft collega Dijkgraaf zich met succes sterk gemaakt voor alleenstaande ouders in de bijstand. Als zij jonge kinderen hebben, houden zij de ontheffing van de arbeidsplicht. Een goede zaak!