Als het regent, is de honger nog niet voorbij - reisverslag over hongersnood in Afrika, deel 2 - Main contents
GroenLinks-Europarlementariër Judith Sargentini blogt over haar reis met een delegatie van het Europees Parlement naar Kenia, om de hongersnood in de Hoorn van Afrika te onderzoeken. (Lees ook: Als de regen uitblijft)
Zul je net zien, komen de politici, gaat het regenen.
We zijn vanochtend met een vliegtuigje van ECHO, de noodhulporganisatie van de Europese Unie met een tussenstop op een vliegveld aan de grens met Somalië, naar Noord-Kenia gevlogen. We zijn in Moyale, aan de grens met Kenia. Je kunt de clichés niet ontlopen. Er stonden zes witte landrovers van ontwikkelingsorganisaties de EU en de VN op ons te wachten, en de lokale bevolking zong ons toe. Liederen over koeien en kamelen.
Pastoralis
Hebben ze hier last van droogte? Alles was prachtig groen. Dat zul je nu altijd zien: komende politici kijken, begint het te regenen. Het had al twee seizoenen niet geregend, maar vanaf half oktober is het met bakken uit de hemel gekomen. Daarmee is de honger niet opeens voorbij. De mensen in Noord-Kenia zijn Pastoralis, nomadische veehouders. Koeien, schapen, geiten, kamelen, zijn hun levensonderhoud en hun trots. Veel families zijn door de droogte hun hele kudde kwijt geraakt. De dieren zijn gestorven door tekort aan water en voedsel, of op een veel te laat moment - toen de markt al was ingestort - voor een prikkie van de hand gedaan. De dieren die nog over zijn, genieten nu van het nieuwe gras, maar het duurt nog wel even voor ze weer melk gaan geven.
Leven van voedselhulp
Het dorp waar we vanmiddag waren, leeft van voedselhulp. Elke maand krijgen de huishoudens een bon ter waarde van 3000 Keniaanse shilling waarmee ze bij de lokale winkel meel, olie, zeep, suiker, zout en spaghetti kunnen krijgen. Het is een nieuwe aanpak. De dorpelingen hoeven niet meer in de rij te staan voor de uitdeling, maar kunnen voor het toegewezen bedrag zelf zeggen of ze wat meer spaghetti of wat meer suiker willen. Het geeft mensen meer waardigheid dan de voedselrij en het helpt de lokale ondernemer, in plaats dat het haar (ondernemers zijn vaak vrouwen) uit de markt prijst.
De mensen in de regio Moyale zijn relatief goed af. Sommige veehouders waren verstandig en hebben hun vee op tijd, dus toen het nog stevig op de poten stond, en de marktprijzen nog goed waren, verkocht. Moyale is een grensplaats, dus er valt altijd nog wel wat te handelen.
Waarschuwingen genegeert
Lang niet iedereen was op tijd. Wisten de mensen niet dat de droogte zou toeslaan? Volgens de hulpverleners van de hulporganisaties ter plekke wisten ze het wel. En al een jaar van te voren. En de Keniaanse overheid wist het ook. Maar vee verkoop je gewoon niet zomaar. Mannen hebben de waarschuwing over de droogte, verdrongen. Wat moet een man zonder vee? Wat doet een man zonder vee? Twee keer niks. En dat zag je ook in het dorpje. De mannen zijn hun kuddes kwijt, en doen dus niks. Thuis werken de vrouwen.
Aanpassen aan klimaat
Leven in dit droge gebied gaat best, zegt men. Droogte leidt wel tot een noodsituaties, maar die komt niet onverwachts. Mannen in deze droge gebieden hebben een nieuwe baan nodig. De omgeving word droger, de regen komt minder regelmatig, en dus is veehouden niet voor iedereen weggelegd. Je aanpassen aan het veranderende klimaat. Dat is de kunst.
Lees en kijk verder
-
-Lees het vorige deel van Sargentini's reisverslag: Als de regen uitblijft