Nederland kan zich niet achter 'Brussel' verschuilen voor inkomensgrens sociale huur - Main contents
De Europese Commissie i keurde dinsdag regels goed voor staatssteun aan publieke diensten. Daarmee verdwijnt een argument om nog langer aan de inkomensgrens van 33.000 euro voor sociale huurwoningen in Nederland vast te houden. Voor GroenLinks is hiermee duidelijk dat minister van Binnenlandse Zaken Liesbeth Spies i zich niet langer achter “het moet van Brussel” kan verschuilen.
“Het is stuitend hoe Nederland nu al maanden naar Brussel wijst voor een slecht besluit dat het zelf is overeengekomen met de Europese Commissie", reageert GroenLinks-Europarlementariër Marije Cornelissen i. "Daardoor zijn nu duizenden mensen onnodig in woningnood geraakt. Nu is nog duidelijker: niet Brussel, maar het kabinet is verantwoordelijk voor de ontstane problemen. Minister Spies moet die gaan oplossen zonder zich te verschuilen achter de Europese Commissie.”
De Nederlandse sociale huursector krijgt een beperkte staatssteun in de vorm van overheidsgaranties voor leningen van woningcorporaties. Tot nog toe werd die geaccepteerd onder voorwaarde dat die ten goede moest komen aan 'sociaal achtergestelde groepen'. In de nieuwe regels is die voorwaarde verdwenen waardoor Nederland zelf de doelgroep voor sociale huur ruimer kan definiëren. Op die manier kunnen ook lagere middeninkomens in aanmerking komen voor een betaalbare huurwoning.
Cornelissen: “De deal die minister Van der Laan in 2009 met eurocommissaris Kroes i maakte om negentig procent van de Nederlandse sociale huursector te beperken tot inkomens tot 33.000 euro per jaar was erg dubieus. De Europese Commissie heeft daar terecht spijt van gekregen: landen mogen zelf bepalen hoe zij hun sociale woningmarkt inrichten. Met deze nieuwe regels is daar geen enkele twijfel meer over.”
De bal ligt nu bij minister Spies, vindt Cornelissen. “Het gebrek aan hervormingen in de woningmarkt is echt een Nederlands probleem waar het kabinet de volledige verantwoordelijkheid voor draagt. Doe daar wat aan in plaats van Europese regels ten onrechte aan te grijpen als argument voor behoudend beleid.”