Waarom komt Mugabe weg met gedateerde oorlogspraat? - Main contents
Europarlementariër Judith Sargentini is op reis in Zuidelijk Afrika. Huidige stop: Zimbabwe.
Ik was dit weekend in Harare, de hoofdstad van Zimbabwe, en ik viel met mijn neus in de boter. President Robert Mugabe was de week daarvoor 88 jaar oud geworden en vierde dat zaterdag met een grote bijeenkomst in Mutare, enkele honderden kilometers van Harare. Mutare is het gebied waar de Movement for Democratic Change (MDC) van premier Morgan Tsvangirai, de aartsrivaal van Mugabe, op veel steun kan rekenen. Dat Mugabe en zijn partij ZANU-PF uitgerekend daar een stadion met aanhangers vulden, was niet toevallig.
Niet te missen
In Harare merkte je er niet meer van dan een helikopter die overvloog en een colonne van dure auto's met een motorbrigade. Maar op de radio was het niet te missen. Alle zenders zonden de speech van Uncle Bob rechtstreeks uit. Ik hoorde een stukje op de autoradio onderweg naar een afspraak met mensenrechtenactivisten.
Mugabe riep de Zimbabwanen op om nationalistisch te zijn, om trots te zijn en om te strijden voor Zimbabwe. Vrij citerend kwam het hier op neer:
“Zimbabwe heeft gestreden voor zijn vrijheid. We zijn een onafhankelijke soevereine natie. Er zijn machten in het buitenland die het op ons gemunt hebben. Het imperialistisch monster ligt in de bosjes te wachten tot het korte metten kan maken met onze soevereiniteit. We moeten klaar staan ons land te beschermen. David Cameron en de imperialisten van de Verenigde Staten en Europa die ons economische sancties hebben opgelegd en ons land kapot maken, zullen op de koffie komen. Cameron moet weten dat wij zijn homoseksuelen niet moeten. Het zijn varkens en honden. Want natuur is natuur. Het schiep mannen en vrouwen. Zo zijn we geboren, en dus wijzen we homoseksualiteit af.”
En dat dan een uur lang, toegejuicht door een stadion vol met mensen.
Verschrikkelijke teksten, maar eerlijk gezegd niks nieuws onder de zon. Imperialisten en homoseksuelen zijn nu eenmaal het favoriete onderwerp van Mugabe. Dat is triest, en nog ernstiger, hij komt ermee weg.
Aan gort
Dertig jaar Mugabe heeft het land aan gort geholpen. Zimbabwe was de graanschuur van Afrika en het onderwijs was goed. Vanaf de onafhankelijkheid in 1980 had het land een mooie toekomst voor zich, totdat Mugabe en de zijnen met hun dictatoriale neigingen en grijpgrage handjes in beeld kwamen.
Maar hoe kan het toch dat Mugabe in een land dat met touwtjes aan elkaar gehouden wordt, na dertig jaar nog steeds wegkomt met gedateerde oorlogspraat?
De tactiek: Controleer de informatievoorziening.
De inwoners van Harare, de hoofdstad van Zimbabwe, zijn goed geïnformeerd. Tachtig procent stemde op oppositieleider Tsvangirai. Maar op het platteland is de bevolking afhankelijk van de informatie die ze van de staat krijgen. En die is gekleurd. Mugabe houdt het platteland in zijn greep:Wie geeft de boeren kunstmest om maïs te kunnen verbouwen? Mugabe. Wie krijgen er eigenlijk allemaal kunstmest? Alleen mensen die lid zijn van de partij van Mugabe.