Brabantse kandidatuur Culturele Hoofdstad 2018: in de leer in Portugal - Main contents
De komende dagen ben ik bezoek in Guimarães. Dit jaar is deze stad door de EU uitgeroepen tot culturele hoofdstad van Europa. Het is een bijzondere en diverse stad. In de 9e eeuw werd de stad gesticht door graaf Vímara Peres. Guimarães was eerste hoofdstad van Portugal en stond zodoende aan de wieg van het Portugal zoals we dat nu kennen. De stad heeft vooral een rijk verleden en haar binnenstad staat daarom ook op de UNESCO werelderfgoedlijst. Tijdens mijn verblijf deze drie dagen zal ik de stad en haar verschillende facetten bezoeken, maar deze tegelijk afzetten tegen dé Nederlandse kandidaat voor het culturele hoofdstad: Brabant Culturele Hoofdstad 2018, waarvan de stad Eindhoven de trekker is.
1 november:
Na het ontbijt worden we ontvangen door de Burgemeester van de stad Guimarães, dhr. António Magalhaes. Hij vertelt over het verloop van de kandidaatstelling, het programma dat is uitgerold in de stad, wat Guimarães zo bijzonder maakt, en wat de meerwaarde van de Culturele Hoofdstad is voor zijn stad. Ik ben onder de indruk van zijn verhaal. Erg leerzaam voor de Brabantse kandidatuur
Na het gesprek met de burgemeester is het tijd voor een rondleiding door het historische centrum van Guimarães. Mijn gids is mw. Terese Melo, de coördinator van het Guimarães 2012 Welcome Centre. Mijn eerste indruk van de binnenstad is dat deze zeer indrukwekkend is. Lopende door de binnenstad met zijn smalle straten en typische gebouwen waan je je bij tijd en wijlen even terug in de middeleeuwen toen deze gebouwen werden opgericht. Het contrast met Eindhoven en andere Brabantse steden is levensgroot. Hier viert men de culturele rijkdom die de eeuwen heeft overleefd. De rijkdom van oude stenen en traditionele bouwmethoden. Een rijkdom die gebouwd is op een rijke historie. In Eindhoven kan men dit niet. Niet zozeer omdat de stad geen historie heeft, maar wel een andere. Daar waar in Guimarães de stenen de tand des tijds hebben overleefd, moesten de klassieke Eindhovense gebouwen wijken voor de Duitse bombardementen in de Tweede Wereldoorlog. Daardoor is een nieuwe stad ontstaan en met die stad ook een nieuwe cultuur: de cultuur van verandering. Een treffend contrast, zo valt mij op.