Einde aan de aidsepidemie? - Main contents

Foto Flickr / Andy McCarthy UK

Gisteren sprak ik samen met de commissie voor ontwikkelingssamenwerking de directeur van UNAIDS, Simao. Zij voorspelde dat zij nog gaat meemaken dat er een einde aan de aidsepidemie komt. Een inspirerende ambitie die de PvdA graag wil steunen. Nu aan de vooravond van wereldaidsdag voor het eerst goed nieuws de boventoon vormt, vind ik dat Nederland de steun aan de strijd tegen HIV/aids moet vast houden.

De directeuren van UNAIDS gaven tijdens dit gesprek in vogelvlucht een overzicht van de positieve ontwikkelingen en de uitdagingen rondom HIV/aids. Het aantal geïnfecteerden neemt af en het aantal kinderen, dat geïnfecteerd wordt geboren, is gehalveerd. Deze mooie cijfers worden vooral in Sub-Sahara Afrika gerealiseerd. In landen, waar onder meer dankzij Nederlandse financiële bijdragen en politieke druk erkenning voor het probleem is.

Een wat perverse, maar mooie bijvangst van de aandacht voor HIV/aids is de aandacht voor moeder en kind zorg. Om ervoor te zorgen dat moeders de ziekte niet overbrengen op hun kinderen is er meer geld beschikbaar gekomen voor de gezondheid van moeders. Omdat de ziekte seksueel overdraagbaar is, wordt de aanpak van HIV/aids vaak gecombineerd met het versterken van seksuele en reproductieve gezondheidsrechten. Dit is een mooie bijvangst, maar hier vind ik, nu het aantal geïnfecteerden afneemt, dat de aandacht voor de seksuele en reproductieve rechten van vrouwen niet mag verslappen.

Een andere mooie bijvangst is het gesprek dat in landen als Thailand en Vietnam op gang is gekomen over mannelijke prostituees van allerlei pluimage. Deze mensen zijn uit de kast gekomen. Zij zijn letterlijk zichtbaar geworden en hun leven en werk, dat aan de zelfkant van de samenleving plaatsheeft, heeft nu meer herkenning en minder kans op infectie.

Nu de aanpak van de aidsepidemie de goede kant op gaat worden de uitdagingen echter alleen maar groter. De groepen, die een hoge infectiegraad hebben, zijn steeds moeilijker te bereiken. Het gaat dan vaak om drugsgebruikers, sekswerkers en mannen die seks hebben met mannen. En dit in samenlevingen als Rusland en landen in het Midden-Oosten, waar er niet in het openbaar over seks gesproken wordt. In samenlevingen waar er zelfs steeds minder over seks gesproken wordt.

Op wereldaidsdag ben ik in Rotterdam bij dance4life. Een mooi initiatief dat op een toegankelijke en prettige manier, met zang, toneel en dans, HIV/aids bespreekbaar maakt. Dance4life spreekt over de fijne en risicovolle kanten van seksueel contact met jongeren in Nederland en in bijna 30 andere landen. Ik heb in Kenia gezien hoe giebelend en ontluikend een voorstelling tot stand komt. En hoe belangrijk het is dat jongeren jongeren aanspreken. Prima dat een dokter of leraar de techniek uitlegt, maar het echte gesprek over de risico’s en leuke zaken kunnen beter met een kwinkslag en met leeftijdsgenoten besproken worden.

Ik vind dat Nederland het voortouw moet blijven behouden als het gaat om seksuele en reproductieve rechten en om de bestrijding van de aidsepidemie. UNAIDS durft voor het eerst optimistisch te zijn, maar dat betekent niet dat we er zijn.