Bericht uit Doha (3) - Main contents

In Doha vallen drie zaken op. Ten eerste de complexiteit van de onderhandelingen: 11.000 mensen, 192 landen en technisch best ingewikkelde materie. Het is eigenlijk een wonder dat er voortgang wordt geboekt. Ten tweede de absolute noodzaak van het proces. Hier worden alle gevolgen van ons veranderende klimaat heel zichtbaar. Als er plannen worden gemaakt met een termijn van 8 jaar vinden sommigen vertegenwoordigers van eilanden in de Pacific dat een te lang timeframe: tegen die tijd staan ze met hun voeten in het water van de stijgende zeespiegel. Ten derde dat het hoofdakkoord weliswaar belangrijk is, maar dat er veel meer gebeurd dan je zou denken. Het hoofdakkoord alleen al valt uiteen in verschillende deelakkoorden. Maar onder die deelakkoorden gaat een wereld schuil van bilaterale CO2-reductieprogramma’s, technologieoverdracht, kennisuitwisseling en verschillende financieringsprogramma’s - waaronder een Green Climate Fund. Tegelijkertijd zijn er landen die het Kyoto-protocol, waarin ontwikkelde landen zich commiteren aan broeikasgasreducties,niet willen ondertekenen. Maar deze landen hebben wel degelijk CO2-reductieprogramma’s. Andere landen reduceren hun CO2-uitstoot op een heel andere manier. Zo zal de USA waarschijnlijk 17% minder CO2 uitstoten in 2020 door de grootschalige inzet van schaliegas. Niet dat je daar nou onverdeeld blij mee moet zijn, maar toch…