Weeklog Dennis de Jong: De strijd in Brussel om gelijk loon voor gelijk werk - Main contents
De onderhandelingen in het Europees Parlement over het voorstel voor betere handhaving van de detacheringsrichtlijn worden steeds spannender. Voor de SP en andere linkse partijen is de inzet nu eindelijk eens te komen tot handhaving van de regel ‘gelijk loon voor gelijk werk’. Dus geen huisvesting van Oost-Europeanen in schuurtjes meer en geen onderbetaling of afpersing via malafide uitzendbureaus. Voor veel rechtse partijen ligt de nadruk hier helemaal niet op: zij willen juist de ondernemers met zo weinig mogelijk controles opzadelen. Anders zou het vrij verkeer van diensten in gevaar komen. Dit onderscheid staat symbool voor de nog steeds volop woedende strijd om de ziel van Europa: willen we een Europa dat is overgeleverd aan de ‘vrije’ markt of willen we een sociaal Europa waarin de menselijke waardigheid centraal staat? De SP kiest natuurlijk voor het laatste.
Het is een taai gevecht. De Europese Commissie had bedacht dat het goed zou zijn om de mogelijkheden van lidstaten te beperken om toezicht te houden op ondernemingen die werknemers uit andere lidstaten in dienst hebben. Ja, u leest het goed: in het voorstel over handhaving wordt het toezicht niet versterkt, maar juist afgezwakt. Uitgangspunt is dat je ondernemers moet vertrouwen. Zo’n uitgangspunt staat in schril contrast tot de noodkreet van veel kleine bedrijven die zeggen dat zij gedwongen worden tot illegale praktijken, omdat alle concurrenten dat ook doen.
Als we werk willen maken van het principe van gelijk loon voor gelijk werk, dan is juist intensivering van het toezicht nodig. Daarom heb ik voorstellen ingediend om lidstaten aan te sporen om te zorgen voor voldoende menskracht bij de arbeidsinspecties en andere toezichthouders. Ook wil ik de eisen over de administratie die bedrijven moeten voeren, aanscherpen. Te vaak houden bedrijven er een dubbele boekhouding op na om zo illegale praktijken te verbergen. Aan de praktijk waarbij werknemers uit andere lidstaten gedwongen worden een flink deel van hun loon in te leveren voor zogeheten ‘kost en inwoning’ wil ik stoppen door te bepalen dat die zaken gescheiden moeten worden. De werknemers moeten zelf kunnen kiezen waar ze verblijven en eten. Dat moet een einde maken aan de erbarmelijke huisvesting van velen van hen. Het toezicht moet natuurlijk niet beperkt worden en de gevallen die de Commissie noemt voor het uitoefenen van toezicht, moeten alleen als voorbeelden gelden. Ook daarbuiten moeten de lidstaten vrij blijven om bedrijven te inspecteren. De samenwerking tussen de nationale toezichthouders moet enorm worden versterkt en gegevensuitwisseling moet worden geautomatiseerd. Tenslotte moeten we gaan werken aan wederzijdse erkenning van administratieve sancties om zo de koppelbazen te kunnen aanpakken, waar zij zich ook mogen bevinden.
Rechts heeft de meerderheid in het EP, ook in de Interne Markt Commissie waar de onderhandelingen op dit moment plaatsvinden. De strijd om handhaving van gelijk loon voor gelijk werk is dan ook niet gemakkelijk. Toch hebben we al veel voortgang geboekt. Veel van mijn voorstellen zijn terechtgekomen in de compromissen waarover straks gestemd gaat worden. Ik blijf dan ook optimistisch: het kan toch niet zo zijn dat een meerderheid in het EP het wel mooi vindt als mensen worden uitgebuit?