Column Gert-Jan Segers: Herman en de hel - Main contents
' In deze editite van zijn zeswekelijkse column voor het Nederlands Dagblad neemt Gert-Jan Segers een voorbeeld uit het leven. Vorige week was het ChristenUnie-kamerlid bij de Reveilweek. Daar hoorde hij in een kringgesprek het aangrijpende verhaal van Herman, slachtoffer van pesten op school.
Als Herman zich voorstelt, heeft hij aan een paar zinnen genoeg. Maar voordat die uitgesproken zijn, zijn we wel een tijdje verder. We zitten met twaalf volwassenen in een kring, zoals we dat gedurende de afgelopen Reveilweek iedere dag een uur deden. Iedereen maakt een eerste indruk op elkaar en aan het eind van de week en veel mooie gesprekken verder zijn die indrukken allemaal veranderd. Achter iedere eerste indruk gaan verhalen schuil. Hermans eerste indruk is dat hij stottert. Maar nog veel vaker zwijgt hij. En als hij spreekt, willen mensen zijn zinnen soms afmaken, of begrijpen ze hem niet en moet hij die bijna onuitspreekbare zin helemaal opnieuw langs zijn tong naar buiten duwen. Met horten en stoten vertelt hij iets van zijn verhaal.
Herman was drie maanden oud toen hij een longontsteking kreeg en door artsen werd opgegeven. Met negen maanden kwam daar een tweede, ernstige longontsteking overheen. Opnieuw gaven artsen de hoop op en opnieuw onterecht. Maar dit keer liep hij door een zuurstofgebrek een beschadiging aan zijn spraakvermogen op. Een handicap die hem vergezelt als een doorn in zijn vlees, als een Jakobsteken.
Op de middelbare school zit Herman in een klas die geen genade kent. Hij is anders, komt nauwelijks uit zijn woorden en in die jungle moet hij het onderspit delven. Het was een hel, vertelt hij. Zo erg dat hij naar een ander deel van Nederland moet verhuizen om daar zijn schoolopleiding af te kunnen maken.
Het verhaal van Herman komt dichtbij. Toen ik zelf jong was, stotterde ik ook regelmatig. Ik praatte te snel, struikelde over mijn eigen tong en had een paar woorden die ik maar beter kon vermijden. Natuurkunde was zo n woord. Die eerste lettergreep was als een nauwelijks te beklimmen Mont Ventoux. Maar ik herinner me ook de jungle van mijn eigen middelbare schooltijd en besef dat ik voor hetzelfde geld aan de andere kant had gestaan. Het bijna gedachteloze gemak waarmee zwakkelingen eruit worden gepikt en met een paar genadeloze grappen op de laatste plaats in de pikorde worden gezet. Ik sta niet voor mezelf van dertig jaar geleden in. De lijn tussen pesten en gepest worden is vaak een dunne.
Herman vertelt in een paar sobere zinnen het verhaal van zijn leven en het raakt me. Het is het verhaal van zo veel jongeren voor wie de dagelijkse gang naar school een nederdaling naar de hel is. Maar Hermans verhaal ontroert me vooral omdat het meer te zeggen heeft dan pijn en lijden. Na zijn verhuizing ontmoet Herman een jongen die een vriend werd en hem over Jezus vertelde. Jezus die zelf werd doodgepest. Herman vindt bij Hem een nieuw leven, zonder dat de pijn van zijn oude leven direct helemaal weg was. Pas een paar jaar geleden, op een Reveilweek, was hij in staat om de beulen van zijn jeugd te vergeven. Het was het begin van een proces waarin boosheid en bitterheid langzaam maar zeker verdwenen. Het is de echo van lang geleden: Vader, vergeef het hun, want ze weten niet wat ze doen.
Het verhaal van Herman raakt me heel diep. De ene mens is de andere vaak een wolf, we maken elkaars leven soms tot een hel. De onnoemelijke menselijke wreedheid is zichtbaar in Syrië, maar de kiem ervan is veel dichter bij huis, op het schoolplein, in mijn eigen hart. Grote kans dat de beulen van weleer zich hun eigen wreedheid jegens Herman niet eens meer kunnen herinneren.
Tegelijk laat Hermans verhaal het evangelie in zijn volle glorie zien. Als ik zwak ben, dan ben ik machtig. Toen onze groepsleider van tevoren en nog zonder iemand persoonlijk te kennen voor iedereen een tekst uitzocht, kende hij bij Herman geen twijfel. Mijn genade is u genoeg was Gods Woord voor Herman. Ik verlang naar de nieuwe hemel en de nieuwe aarde , vertelt Herman aan het einde van zijn verhaal. Dan ga ik mijn schade inhalen. Hij lacht breeduit en wij lachen met hem mee. Als er een speakerscorner is in de hemel, dan staat die klaar voor Herman en voor al Gods kinderen bij wie hier woorden tekort schoten.
(www.nd.nl/columns)