De Doden van Damascus - Main contents
De aanval met gifgassen op de buitenwijken van Damascus lijkt de wereld eindelijk te hebben wakker geschud voor de verschrikkingen die al twee jaar in Syrië plaatsvinden. Honderden mensen die roerloos, maar in een onnatuurlijke kramp en verstijfd op de grond liggen, of in hun bedden of gewoon op straat werden overvallen door een dodelijke wolk. Amper bloed. Wel de opengesperde ogen en monden die een vermoeden geven van de meest gruwelijke doodstrijd. Ouderen, mannen, vrouwen en kinderen. Totaal willekeurig.
Het gebruik en bezit van gifgassen als strijdwapen is al bijna een eeuw verboden. Vanaf het moment dat de loopgraven van het West-Vlaamse Ieper zich vulden met chloor heeft de wereld een grens getrokken, een norm gesteld: dit niet. Sinds die norm zijn er wel strijdgassen ingezet. In Ethiopië (1935) door Italië, tien jaar nadat de afspraak in een verdrag (Genève Protocol, 1925) werd vastgelegd. Door het Irak van Saddam Hussein in de oorlog tegen Iran (1980-1988) en, nog het meest bekend, tegen het Koerdische dorp Halabja (1988). De Nederlandse ondernemer Van Anraat die grondstoffen voor de gifgassen leverde kreeg een gevangenisstraf van zeventien jaar.