De Staat van Europa - Main contents
Vandaag debatteer ik in de Tweede Kamer over de Staat van de Europese Unie. Bijzonder aan dit jaarlijkse debat over de Europavisie van het kabinet is dat ook Europarlementariërs aan het debat mogen deelnemen, zoals onze Europarlementariër en lijsttrekker Dennis de Jong. Bijzonder is ook dat het debat een paar maanden voor de Europese verkiezingen op 22 mei plaatsvindt. Mijn hele bijdrage aan dit debat lees je hier:
Over 52 dagen is het feest. Dan mag de kiezer zich eindelijk weer eens uitspreken over de Europese Unie. Het is de vraag of hij daar nog toe bereid is. Het geloof in de Europese Unie verdampt, zo blijkt uit de VK van vandaag. 65% van de Nederlanders gelooft dat de EU zich de verkeerde richting op ontwikkelt. 77% vindt dat de Europese afgedwongen bezuinigingen de Nederlandse economie heeft geschaad. Daarmee scoort Nederland hoger dan de andere landen uit het onderzoek. 68% wil minder macht voor Brussel of er zelfs uitstappen. Wat gaat het kabinet doen om dat verloren vertrouwen te herwinnen en de kiezer op 22 mei naar de stembus te krijgen?
De SP begrijpt het wantrouwen van de kiezer wel wat hij wordt stelselmatig buitenspel gehouden. Verdragswijziging en referenda werden zorgvuldig vermeden. Overal in Europa komen mensen in opstand tegen dit Europa. Politieke instabiliteit is eerder regel dan uitzondering in vele Europese lidstaten.
Het wantrouwen wordt nog eens vergroot als partijen in eigen land anders stemmen dan in het Europees Parlement. De PvdA stemt in Europa voor het verhogen van de ambtenarensalarissen terwijl ze er in Nederland schande van spreekt. Dat is natuurlijk niet geloofwaardig.
Wat ooit begon als een project van vrede, veiligheid en welvaart loopt nu vast in massawerkloosheid, afbraak van sociale verworvenheden en de opkomst van extreem rechts. De Europese Unie van vandaag is de grootste vijand van het Europese project geworden. Het roer moet daarom om.
We moeten weer vaker ‘nee’ kunnen zeggen. Nee tegen de voortdenderende Europese integratie waardoor we problemen niet langer nationaal mogen en kunnen aanpakken door Europese regels. Nee tegen de EU die zich vervolgens presenteert als de oplossing en meer macht en geld vraagt.
Neem de werkloosheid. Nu worden lidstaten gedwongen te bezuinigen en ontstaat er massawerkloosheid. Vervolgens wil de EU meer geld voor fondsen ter bestrijding van jeugdwerkloosheid. En dat terwijl die fondsen bekend staan vanwege verspilling, inefficiency en zelfs corruptie. Deelt het kabinet dat oordeel?
Of neem het kapitaalverkeer. De EU gaf de financiële markt vrij spel maar vervolgens moesten nationale overheden en Europese fondsen banken redden met belastinggeld. Ook Nederlands belastinggeld. Nu wordt de hele Europese bankensector onder de controle geplaatst van ondemocratische instituten als de ECB en Europese Commissie, waar de bankenlobby het sterkst is. De lidstaten staan daarmee buitenspel. Onze minister van Financien kan niet langer ‘nee’ zeggen als de Nederlandse bevolking mee moet betalen aan het faillissement van bijvoorbeeld Italiaanse banken. Hoe wil het kabinet dat voorkomen?
De oorzaak van deze misere zit hem in de invoering van de euro terwijl de politieke en economische basis daarvoor ontbrak. Als oplossing kreeg de EU vergaande controle over ons begrotings- en economisch beleid. Maar zelfs daarmee is de euro nog niet gered. Ook De Nederlandse Bank hield eerder serieus rekening met het sneuvelen van de euro. We kunnen ons er dus maar beter goed op voorbereiden.
Het kabinet kan die voorbereiding wellicht niet openlijk bediscussiëren zonder negatieve reacties op de financiële markten maar het parlement heeft een andere positie. Ons staat niets in de weg om te onderzoeken wat de mogelijke gevolgen zijn van het opgeven van de euro. Ik hoor vandaag dan ook graag de opvatting van andere partijen hierover.
Om de Europese samenwerking te redden is er een radicale koerswijziging nodig. De Nederlandse bevolking vindt samenwerking noodzakelijk, het EU-lidmaatschap waardevol, maar de overdracht van bevoegdheden is doorgeslagen. Dat blijkt ook uit het onderzoek in de Volkskrant.
Wat zou helpen is het afschaffen van de Europese Commissie in zijn huidige vorm. Maak er een louter uitvoerend orgaan van. Het kabinet wil halfslachtig met een convenant de lawine van wetgeving vanuit de Commissie beknotten. Ik zeg: ontneem de Commissie gewoon het recht van initiatief en leg dat bij de Raad van Ministers; Is dat niet een veel betere garantie om overbodige voorstellen te voorkomen? Dan zijn we ook af van de 28 eurocommissarissen zonder dat een paar supercommissarissen van grote landen daar de dienst uitmaken. Is dat namelijk niet het gevolg van de kabinetsvoorstellen?
De Commissie was nuttig bij een EU van zes lidstaten om de kemphanen Frankrijk en Duitsland te dwingen tot samenwerking. Nu met 28 lidstaten is die noodzaak vervallen en is de Commissie uitgegroeid tot een stoorzender. Dat wordt niet opgelost met een nieuwe voorzitter als mister Verenigde Staten van Europa Guy Verhofstadt of met de geharnaste eurofiel Schulz. De Commissie zal straks naast de wens van het Europees Parlement en die van de ministers met nog meer gezag zijn eigen wensen op tafel leggen. Met nog meer onbegrijpelijke compromissen waar de burger niet meer van snapt wie daarvoor verantwoordelijk is en wie daarop af te reken. Hoe democratisch is dat?
En tot slot nog enkele zinnen over de uitbreiding van de EU. Stop voorlopig met de verdere uitbreiding. De toetreding van nieuwe lidstaten met hoge werkloosheid en grote corruptie leidt tot massale arbeidsmigratie zonder dat we de negatieve gevolgen door Europese regels adequaat kunnen opvangen. Schaf in ieder geval het automatisme af dat werknemers na zeven jaar toegang hebben tot de Europese arbeidsmarkt. De termijn is onvoldoende gebleken om landen de kans te geven voldoende economisch in te lopen op de rest van de EU. Bovendien geldt nog steeds dat de EU haar eigen huis niet op orde heeft en dan is het niet wijs om gasten uit te nodigen.
Voorzitter het gaat de SP erom de Europese samenwerking 100% sociaal sociaal te maken. Nederland kan dan zijn welvaartsstaat en sociale verworvenheden overeind houden en politici kunnen zich dan niet meer verschuilen achter Brussel en het koste wat kost redden van de euro. Overheden die weer de problemen van de Europese samenwerking zelf kunnen oplossen in plaats van gehinderd worden door Europese regeltjes en de wensen van steeds meer Brusselse baasjes.