Weeklog Dennis de Jong: Drie jaar in het Europees Parlement, heeft het zin? - Main contents
Vandaag was op radio 5 het eerste deel te horen van een tweedelige reeks van het IKON-programma ‘De Andere Wereld’ waarin Hans van Baalen (VVD) en ik een dag lang werden gevolgd in het Straatsburgse. Onderliggende vraag drie jaar na onze verkiezing als Europarlementariërs: heeft het allemaal wel zin? Mijn antwoord daarop is positief: los van de algemene aandacht voor Europa die alleen maar is toegenomen, kun je met name invloed uitoefenen op Europese wetgeving. Twee voorbeelden: we krijgen een Commissievoorstel van tafel voor nog meer concurrentie op luchthavens. Door dat voorstel zouden de arbeidsvoorwaarden van het grondpersoneel ongetwijfeld verder verslechteren. En met 150 amendementen probeer ik o.a. de sociale rechten bij aanbestedingen te verzekeren.
De Commissie blijft neoliberaal. Hoewel niemand erom gevraagd had, kwam zij onlangs met een voorstel om bij vliegvelden met meer dan 5 mln. passagiers per jaar (denk aan alle vliegvelden vanaf de grootte van Zaventem, bij Brussel) het aantal bagageafhandelingsbedrijven te verhogen van 2 naar minimaal 3. Tijdens een werkbezoek aan Zaventem merkte ik dat daarvoor zelfs fysiek al nauwelijks ruimte is. Bagageafhandeling is zwaar werk met veel laden en lossen en in Zaventem is er nog een verouderde infrastructuur, dat wil zeggen veel bukken, over onnodige obstakels klimmen e.d. Zowel de bedrijven als de vakbonden zijn het erover eens dat nog meer concurrerende bedrijven erbij niet alleen kan leiden tot gevaarlijke situaties, maar ook tot een neerwaartse druk op de arbeidsvoorwaarden of -omstandigheden: om te kunnen concurreren, moet je immers ergens op besparen en de lucht is er, o.a. door strakke planning, al lang uit. Deze week lukte het me om de rapporteur in de interne markt commissie ervan te overtuigen dat dit een heilloos plan is. Zij ging dan ook akkoord met het laten vallen van de verplichting en om de Europese Commissie juist te vragen om rapportage over de sociale gevolgen van de huidige liberalisatie. Sociaal vs. Neoliberaal: 1-0.
Aanbestedingen is ook zo’n onderwerp waar je direct te maken krijgt met arbeidsvoorwaarden. De thuiszorgmedewerkers kunnen erover meepraten: door de moordende concurrentie bij aanbestedingen gingen steeds meer bedrijven ertoe over de arbeidsvoorwaarden van hun personeel gigantisch te verslechteren. Gelukkig heeft Renske Leijten met haar wet hier nu een stokje voor kunnen steken. Door dit soort bijeffecten, en ook door de vele klachten over de enorme papierwinkel die er bij aanbestedingen om de hoek komt kijken en waar vooral kleine bedrijven last van hebben, zag zelfs de Europese Commissie in dat de regels moeten worden aangepast. De voorstellen van de Commissie zijn we nu aan het behandelen en ik heb zo’n 150 verbeteringen voorgesteld. Variërend van verkleining van de opdrachten, zodat ook het MKB een kans krijgt, en verhoging van de drempels waarboven je Europees moet aanbesteden, tot respect voor CAO’s en andere arbeidsregels. Het zal sjorren en duwen blijven, maar ik heb er goede hoop op dat in ieder geval een deel van mijn voorstellen het haalt.
Voor het hele team in Brussel is het geploeter aan wetgeving veel werk. Toch ben ik van mening dat deze inspanningen zich terugbetalen. We blijven met een rechtse meerderheid zitten in het EP, maar je kunt af en toe wetgeving socialer maken. Zolang dat het geval is, moeten we er volgens mij mee doorgaan. En daarnaast blijf ik natuurlijk een uitkijkpost voor de SP: je hoort vaak als eerste waar de Commissie nu weer mee gaat komen en die informatie is voor onze collega’s in het Nederlandse Parlement nuttig. Dat, gevoegd bij de mogelijkheden die je krijgt om, bijvoorbeeld in de media of op avonden in het land, mee te doen aan de meer algemene discussies over Europa, maakt het werk als Europarlementariër de moeite waard.