Weeklog Dennis de Jong: Een grote coalitie nodig tegen Brusselse regeltjes - Main contents
De grote bedrijven en de SP lijken één ding gemeen te hebben: we houden niet van al die Brusselse regeltjes. Daarmee is echter niet alles gezegd. De grote bedrijven hebben daarbij vooral het oog op regeltjes die voor kostenverhogingen zorgen of die de markt afgrenzen. Zo hebben deze bedrijven zich wel degelijk ingezet voor Brusselse regels die bijvoorbeeld de post hebben overgeleverd aan de markt. Ook steunen de grote bedrijven de bezuinigingswoede in het kader van het Europese economische bestuur en alle nieuwe regels die daarmee gepaard gaan. Natuurlijk is ook de SP faliekant tegen regels die geen goed doel dienen, maar wel leiden tot een stijging in de administratieve lasten. Regelgeving die een bodem zou leggen onder het minimumloon in de lidstaten of bij de winstbelasting bij grote bedrijven, zouden ons echter zeer welkom zijn. Daar voelen de grote bedrijven weer niets voor. Hoewel we dus allemaal tegen overbodige regels zijn, verschillen we nogal eens van mening over de vraag welke regels nu echt overbodig zijn. Het blijft dan ook lastig om te komen tot de grote coalitie die wel degelijk nodig is om Brusselse regelzucht te bedwingen.
Een voorbeeld van een terrein waar SP en VNO-NCW het wel over eens zijn, zijn de regels rondom aanbestedingen en concessies. Daar zijn we in het Europese Parlement op dit ogenblik druk mee bezig, omdat de Commissie net nieuwe voorstellen heeft gepresenteerd. Het voorstel over openbare aanbestedingen is zo slecht nog niet: de Commissie probeert daadwerkelijk de papierwinkel die hierbij komt kijken, terug te dringen. Bovendien wordt het gemakkelijker niet te gaan voor de laagste prijs, maar bijvoorbeeld ook milieu- en andere kwaliteitseisen mee te nemen.
Concessies is een ander verhaal. Het gaat dan om diensten die de overheid door een bedrijf laat verrichten waarbij de kosten en opbrengsten in principe voor dat bedrijf zijn. Denk maar aan de aanleg en het beheer van een tolweg. Het bedrijf krijgt de lasten, d.w.z. de kosten van aanleg en beheer, en de lusten, d.w.z. de tolgelden, en als het allemaal goed gaat, levert dat een redelijke winst op. Het risico is en blijft bij het bedrijf, ook als de inkomsten tegenvallen. Hierover bestonden geen uitgeschreven Brusselse regels, en de vragen over wat de eisen zijn t.a.v. transparantie en eerlijkheid van de procedures bij gunning van concessies zijn en worden door het Europese Hof allang behandeld. Hier is iedereen het eigenlijk eens: nieuwe regels zijn overbodig, maar ja, dan zit er een hard werkende ambtenaar die toevallig voor dit onderwerp verantwoordelijk is, en die zijn ambitieuze Eurocommissaris toch maar een tientallen pagina’s tellend wetsontwerp voorlegt. En hoewel ook in het EP de meesten het voorstel overbodig vinden, zijn we inmiddels toch met de behandeling van het wetsvoorstel begonnen, op weg naar weer meer overbodige Europese regels. Wat mij betreft sturen we het hele voorstel terug naar de Commissie, maar ik zie de steun voor een dergelijke radicale aanpak bij collega Europarlementariërs steeds verder afnemen.
Het zijn voorbeelden van een cultuur in Brussel, waarbij de Commissie met het mes op de keel wel eens een regeltje wil afschaffen of vereenvoudigen, maar tegelijkertijd alweer een nieuwe regel in petto heeft. Zolang daar geen einde aan komt, blijft de kloof met gewone mensen bestaan, omdat die zich ergeren aan de regelzucht van de Brusselse instellingen. Het wordt hoogtijd voor een ‘grote coalitie’ tegen deze regelzucht.