Weeklog Dennis de Jong: EURO Solidariteit - Main contents
De Eurozone kraakt in zijn voegen. Regeringsleiders verklaren zich solidair met Griekenland. En ondertussen betalen ze alweer voor de risico’s die banken hebben genomen met alle instabiliteit van dien. En de rekening? Die krijgt u dit najaar gepresenteerd bij de begrotingsbesprekingen van het dan nieuwe kabinet: want niet de banken maar de gewone mensen gaan weer voor de kosten opdraaien. In plaats van door te gaan op de nu al mislukte route van steeds meer geld pompen in niet concurrerende economieën van de Zuid-Europese Staten zouden de regeringsleiders beter toe kunnen geven dat de huidige opzet van de eurozone niet deugt en zouden de zuidelijke landen de ruimte moeten krijgen om af te wegen of het creëren van een tweede eurozone met een minder harde euro niet beter is dan de komende jaren aan een infuus te liggen van Brusselse steun en neoliberale voorwaarden om die steun te krijgen.
Bron: Getty Images
In Brussel heb je federalisten en realisten. De eerste groep voelt zich goed bij het idee van de ‘Verenigde Staten van Europa’ met een centrale overheid in Brussel. De tweede groep, waartoe ook de SP behoort, is voor Europese samenwerking als dat betere en socialere resultaten oplevert dan puur nationaal beleid.
De federalisten werken altijd met een soort salamitactiek: je schaft bijvoorbeeld eerst de grenscontroles tussen de lidstaten af en dan weet je dat criminelen vrijer spel hebben in Europa en dat Justitie dus niet langer op nationaal niveau kan worden geregeld. Met de euro is het niet anders: de SP waarschuwde maar we werden weggehoond. Met de SP als reisleider naar IJsland, en met de anderen als reisleider naar Euroutopia. Terwijl de IJslandse bevolking inmiddels alweer profiteert van sterke economische groei als gevolg van de devaluatie van de IJslandse kroon, gaan de ministers van Financiën van de eurozone met de pet rond voor alweer een nieuwe reddingsoperatie. Dat stond er niet bij toen de reis werd geboekt, maar iedereen had het kunnen voorspellen: de Zuid-Europese economieën zijn gewoon niet sterk genoeg geweest om de sterke euro te kunnen dragen.
Het voordeel van een Zuid-Europese euro, zeg maar zeuro, is dat de economieën in het Zuiden in één klap concurrerender worden. Natuurlijk zullen de mensen in die landen meer moeten gaan betalen voor importproducten, maar als ze net als de IJslanders genoegen nemen met binnenlandse vakanties en kiezen voor eigen lokale producten, is dat niet alleen goed voor het milieu, maar geven ze hun eigen economie daarmee een flinke impuls. De rest kan dan komen van de exporten en uiteindelijk kunnen ze dan proberen weer aansluiting te vinden bij de rest van Europa.
De verliezers zijn dan wel de banken die veel staatsobligaties uit die landen in bezit hebben: die worden dan veel minder waard en daarmee lijden ze verlies. Met als gevaar een nieuwe demper op de economie in de sterkere lidstaten. Dat is dan echter een eenmalig effect en liever één keer op de blaren zitten, dan de gevangene blijven van de bankenlobby die ervan uitgaat dat wij als belastingbetalers bereid blijven voor hun speculatief gedrag de rekening te betalen. Ik dacht het niet!
Zo’n ontwikkeling zullen federalisten in Brussel te vuur en te zwaard blijven bestrijden: zij gebruiken de financiële crisis juist voor overdracht van bevoegdheden van de lidstaten naar Brussel. Dat is hun goed recht, maar zij moeten wel eerlijk zijn: dit is één politieke keuze, er zijn ook andere keuzes denkbaar. In plaats van voorthollen richting een Europese economische regering zou de bevolking die keuzes eerst eens moeten worden voorgelegd. In die zin zijn de verkiezingen in Nederland toch weer een soort referendum: willen we een Europese economische regering, of zetten we desnoods een stapje terug en geven we Zuid-Europa de ruimte zelf de eigen ontwikkeling ter hand te nemen? Als SP’ers kiezen we natuurlijk voor het laatste!
Reageren kan: stuur een mail naar eurofractie@sp.nl.