Vrede is een gevecht - Main contents

Een paar jaar geleden was ik bij de herdenking van de moord op de meer dan 8000 mannen van de enclave Srebrenica op het Plein in Den Haag. Nabestaanden, die als vluchteling naar Nederland zijn gekomen, hielden emotionele speeches.

Tot slot werden honderden witte ballonnen opgelaten met daarop de namen van hun vaders, broers, ooms en echtgenoten. Toen ik die witte wolk van ballonnen nakeek, besefte ik pas de impact is van wat daar is gebeurd. Hoe een gemeenschap is verwoest, hoe onvoorstelbaar veel persoonlijk leed is toegebracht.

In 1995 was ik 16 en zat ik op de middelbare school in Utrecht. De oorlog in Joegoslavië was toen al drie jaar gaande. Ik herinner me slechts vagelijk beelden van televisie. Anders was het een paar jaar later toen tijdens mijn eerste studiejaar de NAVO bombardementen op Belgrado waren begonnen.

Vandaag herdenken wij in het Europees Parlement de gebeurtenissen die twintig jaar geleden de wereld schokten. De genocide op de onschuldige moslimmannen in Srebrenica is een blijvend litteken op de geschiedenis van Europa.

Een stadje op het platteland van Bosnië, in het hart van Europa, werd het trieste symbool van het onvermogen van de internationale gemeenschap om burgers te beschermen, zelfs als het gaat om leven en dood. Srebrenica is ook een inktzwarte bladzijde in de geschiedenis van Nederland, dat door de toenmalige missie van Dutchbat voor altijd verbonden zal zijn met Bosnië.

Maar Srebrenica werd ook een symbool voor het falen van de toen nog jonge Europese Unie. De wrede oorlogen op de Balkan, in de achtertuin van Europa, maakten pijnlijk duidelijk, dat vrede een gezamenlijke gevecht moet zijn. Vrede komt niet vanzelf.

Vandaag tonen wij ons respect voor de nabestaanden bij wie de littekens nooit zullen helen. En we zeggen helaas opnieuw: dit mogen wij nooit vergeten - ‘nikad zabroviti’.