Bij de beste wensen voor 2016 moet ik steeds aan dat meisjeskoor uit mijn jeugd denken. Sweet Sixteen. De meiden zijn inmiddels allemaal vrouwen in de leeftijd 50-plus geworden.
Bij mijn verkiezing, destijds, waren ze weer samengekomen om nog één keer hun grote hit 'Peter' te zingen, maar dan met een kleine tekstaanpassing: http://youtu.be/K4gcnubCRK4
Meiden van 16 vertonen vaak voor het eerst de bijzondere karaktertrekjes die ze hun hele leven nooit meer kwijt zullen raken. En vrouwen boven de 50 hebben altijd nog iets van dat meisje van 16 in zich.
Op de hoek van de, onlangs heropende, Haagse markt zag ik twee Arabisch sprekende vrouwen. De een was jong, hoewel ze uiterst volwassen oogde. Ik schatte haar 16, de ander was 50-plus. Ze hadden ruzie met elkaar. Niet zomaar een woordenwisseling, een heuse kift. Er vlogen woorden door de lucht die ik niet verstond 'ghyr faeil' en 'eahira', maar ik begreep dat het geen complimenten waren.
Het ging er zo heftig aan toe, dat ik bang was dat de twee vrouwen elkaar stevig in de haren zouden vliegen. Wat moest ik dan doen? Is het gepast ze dan hardhandig uit elkaar te trekken?
Net toen ik me dat stond af te vragen, gaven de twee elkaar een hand. Het ging zo vlug dat ik niet zag wie een honderdste seconden eerder moet zijn geweest dan de ander. Vervolgens omhelsden de meisjes van verschillende leeftijd elkaar. Als twee hartsvriendinnen wandelden ze daarna hand in hand de markt op. Prachtig. Ik was met stomheid geslagen.
Dat wens ik u toe voor komend jaar. Dat onze ruzies zo fraai mogen eindigen. Zeg elkaar de waarheid. Maak van uw hart geen moordkuil. Maar omhels elkaar daarna. Ga samen in vrede verder.
Ik wens u een Sweet '16.