‘Vuile handen horen bij realpolitiek’

Source: J.H. (Han) ten Broeke i, published on Saturday, July 9 2016.

Han ten Broeke (47), buitenlandman van de VVD, hekelt zowel het linkse moralistische vingertje als de boze rechtse middelvinger. Ze frustreren beide het door hem gepropageerde ‘realistische buitenlandbeleid’.

John F. Kennedy is de held van Kamerlid Han ten Broeke wegens diens passie en overtuigingskracht. De in 1963 vermoorde Amerikaanse president hangt in de werkkamer van de VVD’er op het Binnenhof. ‘Hij was een politicus met een vergezicht van hoop. Ik zou bijna zeggen, Guus Meeuwis indachtig: Geef mij je angst, ik geef je er hoop voor terug,’ zegt Ten Broeke. Om zijn kamer aan te kleden, hing Ten Broeke nog enkele beroemdheden aan de wand, zoals Martin Luther King en Nelson Mandela. Allemaal ingelijst boven een zitje chesterfields die nodig moeten worden geboend. Hij pakt er de speech bij die Abraham Lincoln in 1863 in Gettysburg hield. ‘Dit vind ik de mooiste speech, misschien wel in de geschiedenis van de politiek. Hij is kort en alles over de natie staat erin. Of the people, by the people, for the people. Prachtig.’ In een kast staat een foto waarop Ten Broeke de hand schudt van Mahmoud Abbas, president van de Palestijnse Autoriteit. ‘Dat was toen Halbe Zijlstra en ik Israël en de Palestijnse gebieden bezochten.’ Het is geen wall of fame zoals een van zijn voorgangers in de Kamer had. Ten Broeke: ‘Frans Weisglas schudt de hand van...’

De Twentenaar kwam in 2006 met VVD-fractievoorzitter Halbe Zijlstra in de Kamer. Mark Rutte - toen fractieleider - haalde de twee vaak door elkaar. ‘Dezelfde leeftijd, bijna dezelfde naam en beide VVD-provinciaaltjes. De een Tukker, de ander Fries. ‘Het is een voordeel om uit de provincie te komen. De helft van het electoraat zit er. Fatsoenlijk rechts Nederland. Daar wonnen we de verkiezingen in 2010 en 2012. Je haalt geen veertig zetels in de Randstad. Hou toch eens op, zeg.’

Het hele interview kunt u lezen in Elsevier, nummer 27, 9 juli 2016 / pagina 136 (registreren)

tekst Carla Joosten, foto's Dirk Hol