Surplace in Bonn - Main contents

Elke sporter kent het belang van intervaltraining. Niet de hele tijd hetzelfde tempo lopen, maar wisselend hoge en lage snelheid. Dat is volgens experts beter voor de opbouw van een topconditie. De klimaattop in Bonn deed mij daar sterk aan denken. COP23 was een wandeltop. Geen echte beslissingen, want in Parijs is afgesproken dat pas in 2018 de balans wordt opgemaakt of we de daar gedane toezeggingen moeten opvoeren. De strijd tegen klimaatverandering vergt een lange adem en is daarom te vergelijken met een marathon. Maar we weten nu al dat we een ongekend wereldrecord zullen moeten lopen om te winnen. Ga je daarbij te snel van start dan stort je verderop in. Maar verlies je veel tijd in de eerste kilometers, dan haal je die tijd nooit meer in. De surplace van Bonn is dus alleen te rechtvaardigen als we volgend jaar op COP24 in het Poolse Katowice in volle sprint vooruit schieten. Alleen dan werkt intervaltraining.

Of dat gaat lukken is nog vrij onzeker. In Bonn is de aloude splijtzwam namelijk weer opgekomen: geld. “Parijs” is gebaseerd op de afspraak dat alle landen zich zullen inspannen (de rijke meer dan de arme) en dat arme landen met een jaarlijks fonds van minimaal 100 miljard dollar daarbij geholpen zullen worden. De vulling van dat fonds blijft echter nog steeds mistig. Zeker is dat de VS eerdere toezeggingen (2 miljard dollar) niet zullen nakomen. Maar ook de Europese bijdragen zijn onzeker zolang die afhankelijk blijven van de gemoedstoestand van de ministers van financiën. Ad hoc toezeggingen bieden erg weinig zekerheid. Om “Parijs” overeind te houden zal er dus een systematische voeding van het internationaal klimaatfonds moeten komen. De milieuminister van Estland, nu voorzitter van de EU, omarmde mijn suggestie en heeft toegezegd het met de overige lidstaten te gaan bespreken.

Zo gaan we dus, te langzaam, verder op weg naar de finish van deze klimaatmarathon. 2018 wordt dus een cruciaal jaar. De vooruitzichten zijn niet erg goed met dwarsliggende Amerikanen en een aankomend voorzitterschap van de steenkoolknuffelaars uit Polen. Daarom is het zo belangrijk dat er veel extra initiatieven rond “Parijs” ontstaan. Een nieuwe coalitie van landen, waaronder uiteraard Nederland, die kolen gaan uitfaseren is daarvan een voorbeeld. Net als de intentie van Nederland om een kopgroep te gaan vormen van landen die verder willen gaan dan Parijs. Hard nodig om uiteindelijk eensgezind over de finish te komen in een nieuwe toptijd.