Op de corona Intensive Care - Main contents

Er is een sluisbuddy om me te helpen met de beschermende kleding. Systematisch: Mondmasker. Muts. Bril. Jas. Handschoenen.

Even later loop ik met IC verpleegkundigen Thomas, Nicky en Lonneke mee op de corona Intensive Care. Een bezoek waar ze mij een aantal weken geleden voor uitnodigden, toen ik met hen in gesprek raakte tijdens de zorgmanifestatie op het Malieveld.

Het is een heftige ervaring. Zo ongelooflijk ziek zijn mensen. Met zes mensen tegelijk wordt een patient gedraaid die aan de beademing ligt.

Er wordt geconcentreerd gewerkt. De sfeer onderling is goed, vrolijk zelfs. Coordinatie en heel precieze samenwerking.

Even verderop wordt iemands hoofdligging aangepast. ‘Het blijft indrukwekkend en confronterend om mensen zo te zien’ , vertellen ze. Ook nu nog, midden in de tweede golf.

Wat ze met trots vervult: ‘ we weten alweer zo veel meer. We redden nu mensen die het in de eerste golf niet gehaald zouden hebben. ‘ Maar het is zwaar. Mensen zijn nog moe van de eerste golf. Willen niet meer. Durven niet meer. Er is niets gedaan om te zorgen voor meer collega’s. Er kwam geen extra waardering.

Het hoofd van de IC is net zo gefrustreerd als ‘zijn’ verpleegkundigen. Doe je een MBA dan kom je in schaal 10,11, 12. Zeker als je er finance achter zet. Word je na zes jaar opleiding IC verpleegkundige en maak je het verschil tussen leven en dood en ben je ook nog verantwoordelijk voor het contact met de wanhopige familie? Schaal 9.

De beademingsapparatuur van een andere patiente wordt gecontroleerd. Ze laten me zien hoeveel controlevragen de software stelt en hoe stressvol dat kan zijn bij spoed. De patient die hier ligt is een vrouw van pas midden 50. Even verderop komt bezoek, een vrouw met een jongetje van misschien 6, ook in zo’n pak. We gaan er weer af. Naar de sluis.

Handschoenen uit. Alcohol. Muts af. Alcohol. Bril af. Alcohol. Mondmasker uiterst voorzichtig af. Alcohol. Chirurgisch mondmasker voor en terug naar de wereld van het gewone licht, de gewone gezichten, de levenden.

Dankbaar voor hoe in ons land voor mensen gezorgd wordt. Hoogste tijd om dat meer te waarderen